کلام محوری عشق در اندیشه فلسفی افلاطون

بر خلاف اساطیر و فلسفه ماتریالیستی یونان، افلاطون تحلیل جدیدی از عشق را ارائه می دهد که در آن عشق نه ماهیتی الهی و نه هویت غریزی دارد بلکه روحی deom است که انسان را به دنیای الوهیت متصل می کند در اندیشه افلاطون عشق صرفا یک نوع تمایل انسانی است که هدف آن به دست آوردن زیبایی است در سمپوزیوم افلاطون تمام عناصر عشق مانند زیبایی تکثیر و حتی شناخت بر محول تقابل اصلی مادی و معنوی می گردند در این تقابل آن چه سیر کلامی عشق را ممکن می سازد عنصر شناخت است در سفر صعودی افلاطون هر چه به مراحل فوقانی عشق می رسیم عنصر شناخت نیز افزایش می یابد و در آخرین مرحله افلاطون از زیبایی مطلق به عنوان خرد تعبیر می کند به این ترتیب به رغم این که افلاطون تفسیر جدیدی از عشق را ارائه می دهد دیدگاه کلام محوری logocentrism او نگرش غالب فلسفه یونان است .