طراحی مدل بهینه انعطاف پذیری منابع انسانی در سازمان تامین اجتماعی به روش استنتاج فازی

هدف این پژوهش طراحی مدل بهینه انعطاف پذیری منابع انسانی در سازمان تامین اجتماعی به روش استنتاج فازی می‌باشد. پژوهش حاضر به‌صورت پژوهش ترکیبی (کیفی کمّی) انجام‌شده است. روش:بر این اساس در بخش اول تحقیق به‌منظور ارایه مدلی جامع از انعطاف پذیری منابع انسانی، از روش پژوهشی کیفی فراترکیب سندلوسکی و باروسو (2007) استفاده‌شده است. یافته ها: بدین ترتیب که بعد از شناسایی مقولات، مفاهیم و کدهای انعطاف پذیری منابع انسانی، مدل مفهومی اولیه تحقیق شکل گرفت. در بخش دوم پژوهش به‌منظور ارایه ترکیب مطلوب مولفه های مدل به‌گونه‌ای که بتوان انعطاف پذیری منابع انسانی را بهینه نمود از روش مدل‌سازی ریاضی (سیستم خبره فازی) استفاده گردید. جامعه آماری پژوهش در مرحله مدل‌سازی ریاضی متشکل از خبرگان دانشگاهی و مدیران سازمان‌ تامین اجتماعی به تعداد 20 نفر می‌باشد. نتیجه: نتایج بخش اول تحقیق نشان می دهد که مدل مفهومی اولیه تحقیق با استفاده از روش فراترکیب، متشکل از شش بعد اصلی، 8 مولفه و 21 کد (شاخص) می باشد. همچنین نتایج بخش دوم تحقیق نشان می دهد که اگر کارکنان سازمان تامین اجتماعی؛ 11.1 درصد به بعد انعطاف پذیری وظیفه ای، 12.3 درصد به بعد انعطاف پذیری ارتباطی، 34.6 درصد به بعد انعطاف پذیری مهارتی، 31.5 درصد به بعد انعطاف پذیری رفتاری، 3.8 درصد به بعد انعطاف پذیری شناختی و 6.4 درصد به بعد انعطاف پذیری اخلاقی توجه و تمرکز نمایند آنگاه انعطاف پذیری منابع انسانی آن ها به میزان 60.9 درصد بهینه می شود.