واکاوی نذر صدقه دادن همۀ اموال از دیدگاه فقه امامیه

شارع مقدس صدقه دادن مال به دیگران را برای نزدیک شدن به خداوند، امری پسندیده دانسته است، لذا صدقه‌ دادن مال می‌تواند متعلق نذر قرار بگیرد. با این حال، رجحان صدقه‌ دادن همۀ اموال و صحت نذر آن، مورد اختلاف واقع شده است. با مراجعۀ کتابخانه‌ای به منابع معتبر اسلامی و بهره‌گیری از روش توصیفی تحلیلی، از گونۀ اجتهادی، یافته‌ها حاکی از آن است که دیدگاه مشهور فقیهان امامیه، کراهت صدقه دادن همۀ اموال و انعقاد نذر آن است. برخی دیگر، میان حالت نیازمندی به مال و حالت بی‌نیازی قائل به تفصیل شده و در حالت نخست باطل، اما در حالت دوم صحیح دانسته‌اند. با این حال، از آن رهگذر که استحباب شرعی این کار ثابت نشده است و همچنین، با استناد به عمومات نصوص ناهی از اسراف و تبذیر در بخشش و حصول ضرر، مشقت و سر بار دیگران شدن، حرمتِ این‌گونه نذر بعید نیست.

analysis of the vow to give all possessions as charity from the perspective of imāmiyyah jurisprudence

the sacred lawgiver has observed giving wealth to others as charity for the sake of drawing closer to god a commendable act; therefore, giving wealth as charity can be the object of a vow (arabic:نذر nazr). however, the preferability of giving all one’s property as charity and the validity of a vow to do so have been a matter of dispute. through library research of reliable islamic sources and utilizing a descriptive-analytical method of ijtihadi( islamic juristic/ islamic legal reasoning) type, the findings indicate that the view of the well-known imamiyyah jurists is the disliked nature of donating all wealth as charity and the invalidity of making a vow for it. some others have differentiated between the state of needing wealth and the state of being sufficiency, considering it (the vow to give all wealth) invalid in the former case but valid in the latter. and also, by citing the general principles presented by the islamic texts prohibiting extravagance and squandering in giving, and the occurrence of harm , hardship and becoming a burden on others, the prohibition of this type of vow is not unlikely.