نقش میانجیگری در حل و فصل اختلافات تجاری در پرتو اسناد بین الملل

هدف کنوانسیون سنگاپور فراهم نمودن ضمانت اجرای سازش نامه های بین المللی ناشی از میانجیگری است و به موضوع شناسایی و اجرای موافقت نامه های میانجیگری نمی پردازد. تدوین کنندگان این کنوانسیون با الهام گرفتن از کنوانسیون نیویورک در تلاش برای توسعه میانجیگری به عنوان روش حل و فصل اختلافات تجاری بین المللی می باشند. این کنوانسیون تاکنون توسط شش کشور به تصویب رسیده است و ایران از امضا کنندگان کنوانسیون سنگاپور می باشد، اما در حال حاضر به آن ملحق نشده است. گروهی کنوانسیون سنگاپور را تحولی در زمینه میانجیگری در عرصه تجارت بین الملل می دانند و معتقدند این کنوانسیون می تواند میانجیگری را به عنوان رقیبی برای داوری بین المللی در عرصه حل و فصل اختلافات تجاری و سرمایه گذاری بین المللی تبدیل نماید. افزایش کارآمدی میانجیگری از طریق اجرای سازش نامه می تواند روش جایگزین مناسب تری را برای اختلافات تجاری بین المللی ارائه نماید. به عبارت دیگر این رویکرد که همواره مورد حمایت آمریکا و کشورهای آسیایی خصوصا چین و سنگاپور در جریان مذاکرات کنوانسیون سنگاپور بود، به نوعی برای کنوانسیون سنگاپور نقش اساسی در زمینه ایجاد یک استاندارد متحدالشکل در اجرای سازش نامه های ناشی از میانجیگری قائل می گردد. در مخالفت با دیدگاه فوق، رویکرد دیگری که همواره مورد حمایت کشورهای اروپایی و اتحادیه اروپا بوده است، کاملا مشهود می باشد. این رویکرد قاعده مند کردن میانجگیری از طریق کنوانسیون بین المللی را نه تنها ضروری نمی داند بلکه آن را با ماهیت و هدف میانجیگری به عنوان یک روش جایگزین مسالمت آمیز در تضاد می بیند.