نقد و ارزیابی دیدگاه شوپنهاور در باب ملال با توجه به آیات قرآن

آرتور شوپنهاور دو بعد لاینفک حیات انسانی را میل و ملال و زندگی آدمی را آونگی متحرک میان این دو می دانست. میل یا اراده، ما را به آرزو اندیشی وادار نموده و همچون رانه ای ما را به سوی برآوردنش به حرکت در می آورد اما در پسِ برآورده شدن هر میل، ملالی رنج آور آدمی را می آزُرد. از این رو دو راهکار او برای اجتناب از ملال، کُشتن میل از طریق زهد و ریاضت یا غوطه ور شدن در ژرف اندیشی هنری برای ایجاد درکی زیباشناسانه و سوبژکتیو از جهان عینیِ نازیبا و ملال انگیز است. از نظر او خِرد فلسفی ناشی از این ژرف اندیشی سبب تغییر نقش آدمی از بازیگر به تماشاگری بی تعلق نسبت به تحقق اراده زندگی شده و مانع از افتادن آدمی در مسیر تکراریِ ساختن امیال جدید و در ادامه ملال ناشی از آنها می گردد. از منظر آیات قرآن دو راه حل شوپنهاور به جای حل مساله، نوعی منحل کردن و پاک کردن صورت مساله است. در ادبیات دینی از راه حل های شوپنهاور به تقوای منفی تعبیر می-شود. از این رو راه حل های او، راه حل هایی اصیل برای اجتناب از ملال نیستند. از منظر آیات قرآن آدمی می بایست از طریق قناعت ورزی رویکردی فعالانه(بازیگرانه) در استفاده بهینه و هدفمند از مواهب دنیوی داشته باشد. هدف این پژوهش تبیین دیدگاه قرآنی و ارائه راه حلی اصیل و بهتر نسبت به دیدگاه های رقیب است.