تعیین تخصیص بهینه مانده گازطبیعی جهت تزریق به چاه‌های نفت و صادرات

مهمترین سیوال در بهره برداری از منابع پایان پذیر، نحوه استفاده بهینه از آنها در جهت حداکثر شدن منافع جامعه است. گاز طبیعی نیز از جمله منابعی است که تخصیص آن باید در جهت حداکثر شدن منفعت جامعه صورت گیرد. توسعه گاز رسانی در کشور و تامین انرژی بخش های مختلف از طریق گاز طبیعی و حرکت در جهت جایگزینی گاز طبیعی بجای سوخت مایع در سالهای گذشته منجر به اتکا بسیاری از بخش ها به گاز طبیعی به عنوان تنها انرژی قابل استفاده و در دسترس شده است بطوریکه محدودیت در تامین گاز طبیعی در زمان پیک مصرف، مشکلاتی را برای تامین گاز طبیعی برای همه مصرف کنندگان ایجاد کرده است. همچنین محدودیت تولید گاز طبیعی، بر اهمیت موضوع تخصیص بهینه آن، افزوده است. از آنجایی که تخصیص گاز برای مصارف داخلی، بخصوص جهت تزریق به مخازن نفتی از اولویت های مهمی بوده که بدلیل محدودیت های تولید گاز طبیعی در سالهای اخیر، به میزان لازم صورت نگرفته، این سوال در مطالعه حاضر مورد بررسی قرار گرفته که بین تخصیص گاز طبیعی جهت صادرات ویا تخصیص آن جهت تزریق به مخازن نفتی، کدامیک منافع بیشتری برای جامعه بدنبال خواهد داشت.برای بررسی این موضوع، از یک مدل برنامه ریزی خطی که تابع هدف آن حداکثر شدن منفعت جامعه بوده و تابع قید آن تامین حداقل سایر نیازهای جامعه در مصرف گاز (این نکته در قید فرض شده که تامین گاز طبیعی مصرفی سایر بخش ها در اولویت بوده و مازاد گاز طبیعی در دسترس به امر صادرات یا تزریق به مخازن نفت اختصاص یابد) می باشد، استفاده شده است. نتایج مدل بر اساس نرم افزار qsb نشان دهنده آن است که به ازا تخصیص یک متر مکعب گاز طبیعی به امر تزریق به مخازن نفتی در مقایسه با صادرات، نزدیک به 38/9 سنت منفعت بیشتر نصیب کشور می گردد. از اینرو بکارگیری گاز طبیعی برای تزریق در الویت بالاتری قرار دارد.