شناسایی و اولویت‌بندی موانع جمع‌سپاری در استارت آپ‌های ورزشی کشور

مقدمه: جمع سپاری نوعی فعالیت مشارکتی که در آن یک فرد، یک سازمان، یک بنگاه غیرانتفاعی یا یک شرکت؛ انجام داوطلبانه یک وظیفه را از طریق یک فراخوان عمومی منعطف به گروهی از افراد با تعداد و دانش متنوع و نامتناجس واگذار می‌نماید. استارت‌آپ نیز یک مجموعه نوپا است که راه‌حلی نوین را برای یک مساله ارائه می‌کند، در حالی که تضمینی برای موفقیت مجموعه از طریق راه‌حل ارائه شده وجود ندارد. هدف از انجام این پژوهش شناسایی و اولویت‌بندی موانع جمع‌سپاری در استارت آپ‌های ورزشی کشور بود. روش‌شناسی: پژوهش حاضر با توجه به هدف از نوع کاربردی می‌باشد که به روش آمیخته کیفی و کمی انجام شد. جامعه آماری این پژوهش در بخش کیفی را خبرگان، متخصصان و دست اندرکاران حوزه استارت‌آپ‌های ورزشی (13 نفر به صورت نمونه گیری نظری) و مقالات، کتب و پایان نامه‌های دانشگاهی تشکیل می‌دادند. جامعه آماری در بخش کمی نیز خبرگان، متخصصان و دست اندرکاران حوزه استارت‌آپ‌های ورزشی بودند که به صورت دردسترس 95 نفر به عنوان نمونه پژوهش انتخاب شدند. ابزار پژوهش در بخش کیفی مصاحبه نیمه ساختارمند بود. ابزار پژوهش در بخش کمی پرسشنامه مستخرج از کدهای حاصل از تحلیل مضمون بود. در بخش کیفی به روش تحلیل مضمون و در بخش کمی با استفاده از آزمون رتبه‌بندی فریدمن داده‌های پژوهش تحلیل شدند. یافته:‌ بر اساس یافته‌های پژوهش موانع موجود برای جمع‌سپاری در استارت‌آپ‌های ورزشی کشور به ترتیب اهمیت در سه دسته موانع ماهیتی (8 مورد)، موانع زیرساختی (6 مورد)، موانع اجرایی (5 مورد) قرار گرفتند. بحث و نتیجه‌گیری: ماهیت جمع‌سپاری در بخش‌هایی با ماهیت استارت آپ‌ با توجه به نیاز به حفظ ایده‌ها منافات دارد. همچنین به نظر می‌ر‌سد موانع زیرساختی ناشی از اکوسیستم استارت‌آپی ضعیف در کشور باشد. در نهایت نیاز به تجربه عمومی و سرمایه، اجرای جمع‌سپاری را در استارت‌آپ‌های ورزشی دشوار کرده است.