امکان سنجی استفاده از ضمانت نامه بانکی در سرمایه گذاری خارجی

کنترل ریسک از ارکان اساسی فعالیت های تجاری، چه در سطح داخلی و چه در عرصه ی بین المللی محسوب می شود. بی اعتنایی به شناسایی و کنترل ریسک ها نه تنها ثبات مالی و عملیاتی کسب وکارها را تهدید میکند، بلکه در مواردی فرصت های سرمایه گذاری را نیز به خطر می اندازد. برای مقابله با چنین چالش هایی، استفاده از ابزارهای مدیریت ریسک در کنار مکانیسم های پولی و مالی، به اقتصادها کمک میکند تا با کاهش تهدیدات، بهره وری بالاتری داشته باشند. در این زمینه، بیمه و سایر ابزارهای پوشش ریسک از جمله قراردادهای مرتبط، نقش کلیدی ایفا می کنند. ضمانت نامه های بانکی به عنوان یکی از ابزارهای کلیدی در مدیریت ریسک مطرح هستند که کاربرد گسترده ای در تضمین اجرای تعهدات قراردادی دارند. در بسیاری از قراردادهای تجاری و مالی، این اسناد نقش حیاتی در کاهش ریسک های طرفین ایفا می کنند. اهمیت این ابزار تا حدی است که گاه عرف های تجاری یا حتی شروط صریح قراردادی، ارائه ضمانت نامه بانکی را برای یکی از طرفین به عنوان الزام قرار می دهند. استفاده از ضمانت نامه ها در تجارت بین الملل امری مرسوم بوده و عموما در روابط تجاری کوتاه مدت و میان مدت از این روش برای انجام معاملات و مبادلات از این روش استفاده می شود. اما تا کنون از این ضمانت نامه ها در امور سرمایه گذاری خارجی و در روابط بلند مدت اقتصادی آنچنان که باید و شاید استفاده نشده است و یا سازو کار های بین المللی موجود در بحث بیمه های بین المللی سرمایه گذاری مانند میگا سبب شده که از این ظرفیت غافل شویم. ما در این پژوهش بر آنیم که ظرفیت های موجود در ضمانت نامه ها در تسهیل فرایند سرمایه گذاری خارجی را احصا کرده و امکان سنجی لازم در جهت استفاده از این ابزار بانکی در موضوعات سرمایه گذاری خارجی را بیازماییم.