آنتونی کنی و زبان دینیِ استعاری

آنتونی کنی با اخذ مفهوم «بازی زبانی» از ویتگنشتاین، نظریه‌ای در باب زبان دینی می‌پروراند: اولاً استعاره یعنی اخذ کلمه از یک بازی زبانی و استعمال آن در بازی زبانی دیگر؛ ثانیاً ملاک تعلق کلمه به یک بازی زبانی برهم‌کنش کاربران با مابازای آن کلمه است؛ ثالثاً ما با خدا برهم‌کنشی نداریم. بنابراین هر نوع استعمال کلمه‌ «خدا» استعاری است. مایکل اسکات سه نقد بر این نظریه وارد می‌کند: 1. شرط کنی برای تعلق کلمه به یک بازی زبانی غیرقابل‌ دفاع است؛ 2. نوعی تماس با مابازای کلمه‌ «خدا» متصور است. 3. در برخی جملات موضوع و محمول دینی‌اند و استعمال «خدا» در این جملات استعاری نیست. در این مقاله با استناد به بیان‌ناپذیری کنی، مفهوم «غیریت طولی» معرفی و براساس آن به نقدهای اسکات پاسخ داده می‌شود. اما چون مفهوم بازی‌ زبانی حد استعلایی فعالیت‌های زبانی است، می‌توان رویکرد آنتونی کنی را به چالش کشید.

anthony kenny and metaphorical religious language

anthony kenny develops a theory on religious language as follows: firstly, a metaphor consists of using a word in a language game that is not its home; secondly, a word belongs to a language game if either the input to the game or its output involves contact with the word's object; thirdly, god does not belong to any language game. thus, all uses of the ‘god’ are irreducibly metaphorical. michael scott proposes three objections to this theory: 1) kenny’s criterion for words belonging to a language game is implausible. 2) it could be satisfied. 3) in some sentences, both the subject and predicate are religious expressions, so, the use of ‘god’ in these sentences is not metaphorical. relying on kenny’s account of the ineffability of god, in this paper, i shall introduce the ‘longitudinal otherness’ and argue on behalf of kenny against scott’s objections. however, i shall show that kenny’s idea is objectionable.