اصالت وجود به ‌عنوان معیار خیر اخلاقی در فلسفه صدرا

در فلسفه صدرا وجود به عنوان خیر معرفی شده است و تشکیک وجود همزمان مراتب خیر را نیز نشان می‌دهد. ملاصدرا در اخلاق نیز به حسن و قبح ذاتی و عقلی باور دارد. در این مقاله از ارتباط این دو بخش از اندیشه صدرا بحث خواهیم کرد و نشان خواهیم داد اصالت وجود می‌تواند مبنایی عقلی برای دفاع از حسن و قبح ذاتی افعال اخلاقی باشد. ادعای اصلی این است که اصالت وجود و تشکیک در وجود ابعادی هنجاری نیز دارند. در مقایسه دیدگاه صدرا با دیدگاه دو فیلسوف معاصر او مشخص خواهد شد صدرا به دلیل آنکه با تکیه بر عقل از خیر اخلاقی دفاع می‌کند احکام اخلاقی را تابع اراده انسان نمی‌داند و دیدگاه او در برابر اراده‌گرایی دکارتی قرار دارد. همچنین اخلاق واقع‌گرایانه او با فایده‌گرایی تجربی نیز تفاوت دارد و به دلیل پیوند دادن وجود با خیر در برابر بی‌معنایی و پوچ‌گرایی است.

originality of existence as a criterion of moral goodness in sadra's philosophy

in sadra's philosophy, existence is introduced as good, and levels of existence are also levels of goodness. he in his ethics believes in intrinsic and rational goodness and ugliness. in this article, we will discuss the relationship between these two parts of sadra's thought and we will show that originality of existence can be a rational basis for defending inherent goodness and ugliness. the main claim is that the originality of existence and levels of existence also have normative dimensions. in the following, sadra's ethics will be compared with the view of his two contemporary philosophers and it will be argued that sadra's moral system is opposed to cartesian voluntarism because he defends moral goodness by relying on intellect and does not consider moral rules to be subject to human will. also, his realistic ethics is different from empirical utilitarianism and because he accepts the relation between existence and goodness, his ethics is a practical obstacle against meaninglessness and nihilism.