نقش تاب آوری در دستیابی به توسعه پایدار

مخاطرات طبیعی بدون آنکه بشر قادر به تاثیرگذاری مستقیم بر آن باشد اتفاق می افتد و در صورت عدم برنامه ریزی و اقدامات مناسب برای مواجهه با آن زندگی اجتماعی وی را به مخاطره می اندازد. امروزه جوامع درتلاش هستند تا آمادگی خود را جهت مواجهه با حوادث و همچنین مقابله با آن و بازگشت سریع تر به وضعیت پایدار در پی وقوع شرایط اضطراری حفظ نماید. از این رو در سال های اخیر به موضوع تاب آوری توجه زیادی شده است. در سطح جهانی، تغییرات چشمگیری در نگرش به مخاطرات دیده می شود؛ به طوری که دیدگاه غالب از تمرکز صرف بر کاهش آسیب پذیری به افزایش تاب آوری در مقابل سوانح تغییر پیداکرده است . بر اساس این نگرش، برنامه های کاهش مخاطرات باید به دنبال ایجاد و تقویت ویژگی های جوامع تاب آور باشند و در زنجیره مدیریت سوانح به مفهوم تابآوری نیز توجه کنند. پایداری یکی از مفاهیم اصلی در زمینه مطالعات شهری می باشد که به شرایط خاص محیطی و منابع موجود آن بستگی خواهد داشت.پایداری در زمینه مخاطرات طبیعی به عنوان توانایی تحمل و غلبه بر صدمات،کاهش میزان تولید، کاهش کیفیت زندگی بعد از وقوع یک حادثه مهیب و بزرگ آن هم بدون کمک قابل ملاحظه از بیرون سیستم می باشد، که این خود بیانگر مفهوم تاب آوری است. در این مقاله سعی بر این است که نقش تاب آوری را در جهت رسیدن به توسعه پایدار شناسایی شود. روش پژوهش حاضر با توجه به گردآوری اطلاعات از منابع کتابخانه ای از نوع توصیفی- تحلیلی بوده و به لحاظ هدف در گروه تحقیقات کاربردی است . نتایج پژوهش بیانگر آن است که افزایش تاب آوری در یک سیستم باعث کاهش آسیب پذیری در آن می شود که این خود در جهت دستیابی به توسعه پایدار تاثیرگذار است .