نقش کنشگری سازمان‌های مردم‌نهاد در تقویت ظرفیت‌های سازگاری با تغییرات اقلیمی در ایران (مطالعه موردی: شهر رشت)

این پژوهش به بررسی نقش کنشگری سازمان‌های مردم‌نهاد در تقویت ظرفیت‌های سازگاری با تغییرات اقلیمی در ایران با تمرکز بر شهر رشت می‌پردازد. با توجه به ناکارآمدی برخی مداخلات دولتی در حوزه سازگاری اقلیمی، این مطالعه تلاش می‌کند جایگاه مشارکت مدنی و جامعه‌محور را از طریق نقش‌آفرینی سازمان‌های غیردولتی روشن سازد. روش پژوهش، کیفی و استقرایی است که با بهره‌گیری از تحلیل محتوای اسناد سیاستی، منابع علمی و داده‌های زمینه‌ای، به تحلیل عمیق موضوع پرداخته شده است. یافته‌ها نشان می‌دهند که پنج مولفه اصلی شامل: نقش فعال سمن‌ها در ظرفیت‌سازی اقلیمی، تقویت مشارکت جامعه‌محور، خلا نهادی میان سمن‌ها و دولت محلی، جایگاه تکمیلی سازمان‌های مردم‌نهاد در مواجهه با ناکارآمدی‌های رسمی، و نیاز به حکمرانی چندسطحی، در روند سازگاری با تغییرات اقلیمی در رشت نقش کلیدی دارند. نتایج پژوهش نشان می‌دهد که نبود چارچوب‌های مشارکت موثر، نبود جایگاه رسمی برای سمن‌ها در تصمیم‌سازی‌های شهری و ضعف آموزش‌های عمومی، از موانع اصلی تحقق ظرفیت‌های سازگاری اقلیمی است. بر این اساس، پیشنهاد می‌شود که ساختارهای حکمرانی محلی بازتعریف شده، پیوند میان جامعه مدنی و حکومت محلی تقویت شود، و آموزش‌های اقلیمی برای ارتقای آگاهی عمومی در اولویت سیاست‌های شهری قرار گیرد. تنها از این طریق می‌توان همبستگی موثر میان شهروندان و نهادهای تصمیم‌گیر را برای مواجهه با بحران‌های اقلیمی فراهم ساخت.