نقش ورزش در تاب‌آوری اجتماعی ورزشکاران آمادگی جسمانی شهر کرمان

تحقیق حاضر باهدف شناخت نقش ورزش در تاب‌آوری اجتماعی و آمادگی جسمانی ورزشکاران در شهر کرمان انجام شده است. این پژوهش جزء تحقیقات کاربردی بوده و از روش تحقیقات آمیخته (کیفی - کمی) استفاده کرده است. در بخش کیفی، از گراندد تئوری به‌عنوان روش استفاده شده و در بخش کمی، توصیفی از نوع همبستگی به‌کار رفته است. جامعه آماری این پژوهش دو گروه شامل خبرگان ورزشی و 1200 نفر از ورزشکاران حوزه آمادگی جسمانی در شهر کرمان است. حجم نمونه در بخش کیفی با مصاحبه از 16 نفر ورزشکار به اشباع مفهومی رسیده و در بخش کمی بر اساس جدول مورگان به تعداد 291 نفر تعیین شده است. روش نمونه‌گیری به‌صورت خوشه‌ای بوده و ابزار تحقیق از پرسش‌نامه محقق ساخته شده است. داده‌های کیفی با استفاده از نرم‌افزار maxqda ورژن 20 کدگذاری شده و اعتبارسنجی ابعاد به دست آمده با ضریب توافق کدگذاری‌ها به نسبت 0.77 انجام شده است. داده‌های بخش کمی نیز با استفاده از نرم‌افزار spss ورژن 22 تحلیل شده و پایایی پرسشنامه با محاسبه آلفا کرونباخ به نسبت 0.78 تایید شده و روایی صوری و محتوایی آن توسط اساتید تایید گردیده است. یافته‌های بخش کیفی نشان داده‌اند که ورزش با تغییر شیوه حل مسائل، ایجاد عادت‌های تاب‌آور در ورزشکاران، ایجاد همبستگی اجتماعی و افزایش تعاملات اجتماعی در ورزشکاران موجب افزایش تاب‌آوری آنان می‌شود. یافته‌های بخش کمی نیز نشان داده‌اند که از میان مولفه‌های به تعاملات اجتماعی و همبستگی اجتماعی و شیوه حل مسائل و ایجاد عادت‌های تاب‌آور، به ترتیب، بیشترین نقش را در تاب‌آوری ورزشکاران دارند. در نتیجه، می‌توان ورزش را به‌عنوان یک عامل مهم در ایجاد تعادل روانی اجتماعی و یک راه‌حل مناسب برای گذر از بحران معرفی کرد.

the role of sports in the social resilience of physical fitness athletes in kerman

this research was conducted with the aim of understanding the role of sports in social resilience and the physical preparedness of athletes in kerman city. the study falls within the category of applied research in terms of objectives and adopts a mixed-methods approach (qualitative-quantitative) in terms of methodology. the research method in the qualitative section is grounded theory, and in the quantitative section, it is correlational descriptive. the population of this study includes two groups: sports experts as the first group, and 1200 athletes from the field of physical preparedness in kerman city as the second group. the sample size in the qualitative section reached saturation with interviews from 16 athletes, and in the quantitative section, it was determined to be 291 individuals based on morgan’s table. cluster sampling was used as the sampling method, and the research tool was a researcher-made questionnaire. qualitative data were coded using maxqda version 20 software, and the reliability of the obtained dimensions was 0.77 with the coding agreement coefficient. quantitative data were analyzed using spss version 22 software, and the questionnaire reliability was calculated as 0.78 with cronbach’s alpha. face and content validity were confirmed by experts. the qualitative findings indicate that sports, through changing problem-solving approaches, creating resilient habits in athletes, and fostering social cohesion, increase social interactions among athletes. the quantitative results show that among the components, social interactions and cohesion, problem-solving approaches, and the establishment of resilient habits, respectively, play the most significant roles in the resilience of athletes. in conclusion, sports can be introduced as a crucial factor in creating social and psychological balance, providing a suitable solution for overcoming crises.