توسعه پایدار و مدیریت بحران زلزله در بافت فرسوده شهری ( نمونه مورد مطالعه شهر بستان آباد)

توسعه پایدار و مدیریت بحران شهری در بافتهای قدیمی و ارزشمند شهرها به لحاظ اصیل بودن ابنیه های ارزشمند تاریخی باوجود عملکرد و عناصر سیرتکامل وجودی معماری آمیخته از محیط در وجودیت مکانی و فضایی توامان با هنر و فرهنگ به یک هویت معنادار مبدل گشته که با بازآفرینی دوباره در زمان امروزی بااستفادههای سازگار از بناها میتوان ارتباط گستردهتری با فرهنگ یک جامعه و تاثر از ساختارهایی با کاربریهای منحصربه فرد فضایی و عملکردهای مختلف سنجیده شود را برخوردار میگردد. بازآفرینی شهرها رابطۀ عمیقی با احیاء و سازماندهی و ساماندهی سازگار با مرمت اصولی ابنیه های تاریخی در کالبد بافتهای فرسودۀ شهری دارد که با رونق و حفظ بازآفرینی میتوان فضای برای صنعت گردشگردی، فرهنگی، اجتماعی، اقتصادی و سیاسی برای شهرها بهوجود آورد همچنین با باززندهسازی و نوسازی در حفظ و گسترش حفاظت از ابنیه ها میتوان هویت میراث معماری و شهرسازی را در آن جستوجو کرد. تحولات تاثیرگذار در شهرهای تاریخی و رفع مشکلات ابنیه های بافتهای فرسودۀ شهری در زمینه های مختلف در بازآفرینی و احیاء با هماهنگ بودن اجزاء در توسعه و باسازی با یک کاربری انطباقی سازگار به هم پیوسته می توان تاثیری موثر مدنظر قرار داد. بنابراین در این پژوهش تلاش شده مدیریت بحران زلزله در بافت فرسوده شهری در جهت ماندگاری و جاودانگی با رهیافتی متاثر از نیازهای انسان امروزی با اهداف پایداری سوق پیدا کند. روش تحقیق در پژوهش موردمطالعۀ حاضر با بهرهگیری از روش تحقیقی توصیفی – تحلیلی، به بررسی عوامل و عملکردهای شفافسازی در مدیریت بحران زلزله شهر در حفظ هویت بافتهای ارزشمند و فرسودۀ تبیین گردد و همچنین بااستفاده از گردآوری دادهها و مطالعات کتابخانه ای با جمع آوری مستندات مکتوب بهره گرفته برخوردار می باشد. درنتیجه مقالۀ حاضر با بررسیها و تدابیر صورت گرفته شده در شهرها با حفظ بافتهای ارزشمند با یک انطباق همسو با نیازهای امروزی میتوان شاهد عدم از پیشرفت بافتهای فرسودۀ در شهرها با راهکارهای منحصربه فرد در رویاروی با مشکلات شهرها شاهد بود.