آسیب شناسی عملکرد مدیریت شهری کلانشهر شیراز در برنامه ریزی حمل و نقل عمومی با تاکید بر شاخص های حمل و نقل پایدار

حمل و نقل پایدار یکی از مهم ترین ارکان در توسعه پایدار شهری به شمار می رود. در برنامه ریزی های حمل و نقل درون شهری برای نیل به اهداف پایداری در سه حوزه اقتصادی، اجتماعی و زیست محیطی ، سعی بر آن است که سازگاری و تناسب وضع موجود نسبت به شاخص های توسعه پایدار مد نظر طرح های آتی توسعه شهری قرار گیرد. حمل و نقل پایدار بنا بر تعاریف جهانی رویکردی منعکس کننده بازتاب ها و هزینه های محیطی-اجتماعی است، به ظرفیت های قابل تحمل اکولوژیکی احترام می گذارد و متعادل کننده رابطه میان جابه جایی، ایمنی، دسترسی، کیفیت محیطی و سرزندگی می باشد. کلانشهر شیراز در طی دهه اخیر با مشکلات متعددی در حوزه حمل و نقل درون شهری همچون سهم پایین استفاده از حمل و نقل عمومی، ازدحام ترافیکی روزافزون در بخش مرکزی و شمال غرب شهر و بروز انواع آلودگی ها مواجه بوده است. پژوهش حاضر با استفاده از روش توصیفی_تحلیلی با رویکردی انتقادی ضمن بررسی اسناد فرادست به آسیب شناسی عملکرد مدیریت شهری در حوزه برنامه ریزی حمل و نقل عمومی می پردازد. یافته های پژوهش نشان می دهد که برنامه ریزی حمل و نقل عمومی در کلانشهر شیراز قرابت بسیار اندکی با چشم انداز جهانی حمل و نقل پایدار دارد. از منظر کارشناسی می توان چنین اذعان نمود که فقدان چشم انداز واحد، نبود سلسله مراتب سیاستی، فقدان تعریف مشخص از سهم بازیگران برنامه ریزی حمل و نقل و عدم ارائه شاخص های ارزیابی پیش و پس از توسعه حمل و نقل عمومی، مهم ترین اسیب های مدیریتی به شمار می رود. همچنین عدم تامین و توزیع متوازن و عادلانه گونه های متنوع حمل و نقل پاک، مکانیابی نامناسب پارکینگ ها به ویژه در مناطق مرکزی و شمال غرب و عدم توجه به آسایش فیزیکی شهروندان در سهولت دسترسی به حمل و نقل عمومی از موثر ترین عوامل در ایجاد شکاف برنامه ریزی حمل و نقل نسبت به شاخص های پایداری می باشد.