رابطه بین خودراهبری و عملکرد تحصیلی دانش‌آموزان پایه ششم در محیط‌های یادگیری بازی‌وارسازی شده

هدف از پژوهش حاضر تعیین رابطه‌ توانایی یادگیری خودراهبر دانش‌آموزان پسر پایه ششم و عملکرد تحصیلی آنها در محیط بازی‌وارسازی شده بود. این پژوهش از نظر هدف کاربردی بوده و از نظر روش تحقیق توصیفی از نوع همبستگی بود. جامعه آماری شامل کلیه دانش‌آموزان پایه ششم شهرستان جویبار در سال تحصیلی 03-1402 بود. برای نمونه‌گیری از روش نمونه‌گیری در دسترس استفاده شد. به این ترتیب که از بین تمامی مدارس ابتدایی پسرانه شهرستان جویبار، یک مدرسه انتخاب شد و کلاس 18 نفره پایه ششم آن در پژوهش شرکت داده شد. ابزار گردآوری اطلاعات پرسشنامه یادگیری خودراهبر فیشر و چک‌لیست عملکرد محقق‌ساخته و آزمون محقق‌ساخته یادگیری ریاضی بوده است. دانش‌آموزان 8 جلسه‌ 45 دقیقه‌ای در محیط بازی‌وارسازی حضور پیدا کردند. برای تجزیه و تحلیل داده‌ها از ضریب همبستگی و ضریب اتا استفاده شد. طبق نتایج آزمون همبستگی، ضریب اتا همبستگی 13/0 را بین عملکرد و توانایی یادگیری خود راهبر نشان داد که به معنی عدم وجود رابطه معنادار بود. نتایج به دست آمده نشان دادند که بین یادگیری خودراهبر دانش‌آموزان پسر پایه ششم و عملکرد آنان در محیط بازی‌وارسازی شده، رابطه‌ معناداری وجود ندارد. اما طبق پیشینه پژوهش، انتظار می‌رفت که فرضیه پژوهش تایید شده و رابطه معنادار بین خودراهبری دانش‌آموزان پسر پایه ششم و عملکرد آنان در محیط بازی‌وارسازی شده وجود داشته باشد. خستگی و اضطراب دانش‌آموزان زمان انجام آزمون، مشکلات اجتماعی و دوستانه دانش‌آموزان با یکدیگر و عدم بررسی پایایی چک‌لیست عملکرد، موجب افزایش درصد خطای این پژوهش شد