نقد دیدگاه المنار درباره معجزات حضرت عیسی (ع) با تکیه‌ بر آرای آیت‌الله جوادی آملی

تبیین پدیده‌های فرا طبیعی در قرآن از سوی پیامبران و اولیای الهی که به‌عنوان معجزه یا کرامت به وقوع پیوسته، یکی از موضوعات اختلافی مفسران است؛ در این پژوهش معجزات حضرت عیسی (ع) از دیدگاه دو مفسر معاصر جوادی آملی در تسنیم و عبده و رشید رضا در المنار و با محوریت آیه 49 آل‌عمران به روش تحلیل و توصیف مورد نقد و بررسی قرار گرفت. نتایج تحقیق نشان داد همه مفسران بر این عقیده‌اند که معجزات یادشده در آیه از حضرت عیسی (ع) صادرشده‌اند اما عبده با رویکرد عقل‌گرا به انکار این معجزات پرداخت. این در حالی است که استدلال وی در انکار معجزات حضرت عیسی (ع) تمام نیست، علاوه بر این وجود تناقض در دیدگاه رشید رضا در ردّ معجزات حضرت عیسی (ع) و دلایلی در بیان آیت الله جوادی آملی مبنی بر خلاف ظاهر آیه یا خلاف ظهور لفظی آیه بودن و این که حکایت حال ماضی در آیه سوره مائده دلالت بر وقوع دارد و فعل‏های مضارع بر استمرار دلالت دارند، آمده اند، مورد پذیرش قرار نگرفته اند.

criticism of al-manar’s view about the miracles of jesus (pbuh) based on the opinions of ayatollah javadi amoli

the explanation of the supernatural phenomena in the qur’an by the prophets and divine saints that happened as a miracle or honor is one of the controversial issues of the commentators; in this research, the miracles of prophet jesus (pbuh) were analyzed and analyzed from the point of view of two contemporary commentators, javadi amoli in tasnim and abdo and rashid reza in al-manar, focusing on verse 49 of al-imran. the results of the research showed that all the commentators are of the opinion that the miracles mentioned in the verse were issued by jesus (pbuh), but abdo denied these miracles with a rational approach. this is despite the fact that his reasoning in denying the miracles of prophet jesus (pbuh) is not complete, in addition to this, there is a contradiction in rashid reza’s point of view in rejecting the miracles of prophet jesus (pbuh) and there are reasons in the statement of ayatollah javadi amoli that contradicts the appearance of the verse or the verbal emergence of the verse and the fact that the past tense in the verse of surah al-ma’ida indicates the occurrence and the present tense verbs indicate continuity, have not been accepted.