اشتراک لفظی از دیدگاه آیت‌الله العظمی فاضل لنکرانی(ره)

قاعده «لزوم توجه به اشتراک لفظی» از جمله قواعدی که در تفسیر قرآن نقش مهمی را ایفا می‌کند. پذیرش یا عدم پذیرش وجود این الفاظ در تفسیر مفسر، بسیار موثر بوده. عده‌ای وجود آن را از اصل انکار می‌کنند و بعضی تنها استعمال این‌گونه الفاظ را در قرآن، منکرند؛ چراکه اجمال‌گویی بدون به‌کار بردن قرینه، نقض غرض و اطاله کلام به واسطه به‌کارگیری قرینه برای الفاظ مشترک را، مخالف فصاحت و بلاغت قرآن می‌دانند. در مقابل عده‌ای اشتراک لفظی را لازمۀ وجود معانی نامتناهی و الفاظ متناهی می‌دانند. آیت‌الله العظمی فاضل لنکرانی دلایل امتناع وجود اشتراک لفظی و استدلال قائلین به ضرورت وجود این الفاظ را ناتمام می‌دانند. ایشان ضمن اعتقاد به وقوع، به‌کار‌گیری الفاظ دارای چند معنا را (بدون قرینه) در قرآن، خلاف غرض نمی‌دانند؛ بلکه پذیرش این قول را اجتهاد مقابل نص تلقی می‌کنند و به‌کارگیری آن را مقرون به قرینه با توجه به در برداشتن غرض اصلی گوینده‌، خلاف فصاحت و بلاغت قرآن نمی‌دانند. ایشان منشاء وجود الفاظ مشترک را تداخل لهجه‌ها، عدم لزوم و یا حتی ضرورت عدم ذکر مطلب با تمامی جزئیات توسط متکلم، در پاره‌ای از موارد و وضع تعینی برای معانی مجازی می‌دانند.