تفاوت شاهنامه نگاری مکتب آل اینجو با دوره مقارن مکاتب بغداد و جلایری

پژوهش در باب هنرهای ایرانی- اسلامی قدم گذاردن در ورطه ای است که پایانی ندارد؛ چرا که هنر در مرز و بوم ما ریشه در استعاره، نماد، نشانه، اعتقادات، عرفان، سنت، اقلیم، آداب و رسوم، ریاضی، هندسه و نجوم دارد که هر کدام بابی تازه در جست و جو و کنکاش را پیش روی ما می گشاید، لذا با شناخت صحیح از فرهنگ حاکم در هر دوره می توان تا حدودی عوامل تاثیرگذار در شکل گیری هنر آن دوران را بررسی نمود. مکتب نگارگری شیراز آل اینجو یکی از مکاتبی است که علی رغم دوران پر تنش ایلخانی و گرایش به چینی مآبی، به کارگیری شیوه های بارز ایرانی به خصوص بازگشت به اسلوب های ایرانی دوره ی سلجوقی و ایران باستان، در این مکتب مشخص است. بنا به نظر برخی محققین، استفاده از قاب های تصویر پلکانی افقی و فراز نمودن تصاویر از پائین به بالا که یاد آور قاب تصویر های دوره هخامنشی و ساسانی است؛ همچنین برهم کنش منطقی خط و تصویر و استفاده از سبک نوشتاری ستون دار، با چهار یا شش و یا بیشتر، که نگارگر را در جهت طراحی بهتر اشکال کمک می کند، از خصوصیات بارز این سبک است. به‌نظر می‌رسد، الگوهای مورد استفاده در‌ نسخ‌ اینجو، به ‌طور مستقیم، برگرفته از شاهنامه‌های مصوّر نیستند، تا هنرمندان از حیث مضامین و شیوه انتخاب مجالس از آن ها سود جویند. برخی از محققین معتقدند تنها دو شاهنامه پیش از 700 ه.ق وجود دارد که هر دو غیرمصورند؛ که از حیث شیوه ی خطاطی و تذهیب‌کاری غنی، مورد توجه‌اند و هیچ‌ تصویری‌ در‌ آن ها وجود ندارد.این پژوهش به صورت مطالعات کتابخانه ای و اسنادی انجام شده و با استفاده از روش تحلیلی و توصیفی، ارایه گردیده است.