هنر فلزکاری ساسانی و چگونگی انتقال و تاثیر آن بر فلزکاری اسلامی

هنر ساسانی آخرین مرحله ی هنر کهن شرقی است. این هنر اصول زیبایی شناسی ایرانی را که وارث هنرهای آسیای مقدم است، مجسم می سازد. صنایع دستی ایران، به خصوص فلزکاری که موضوع اصلی ما در این مقاله می باشد، تجلیگاه سنت ها، آداب و رسوم ایرانی است. با ظهور اسلام و تصرف ایران توسط اعراب، این میراث گران بها وارد مرحله ی جدیدی از تحول گشت و به تمام نقاط تحت حکومت مسلمانان منتقل شد. هنر اسلامی به هنر اقوامی اشاره می کند که زیرنظر حکام مسلمان می زیسته اند و یا در فرهنگ ها و جوامعی زندگی می کرده اند که به شدت متاثر از ویژگی های خاص حیات و اندیشه اسلامی بوده اند. ریشه ی بسیاری از عناصری که نوعا اسلامی تلقی می شود به اعصار پیش از اسلام می رسد. در هنرها، تمدن بالنده ی اسلامی مستعد وام گیری ویژگی هایی بود که در سنت خویش نداشت. در هنر فلزکاری نبوغ تزیین کاری اسلامی به تجلی کامل می رسد و غالبا اشیای فلزی در زمره ی آن آثاری هستند که در تمام دوره ها ماندگاری بهتری داشته اند. علی رغم ماندگاری فرهنگی این آثار و نقشی که در مطالعات باستان شناسی ایفا می کنند، هم چنان ابهامات فراوانی در زمینه این هنر باقی است و مطالعه بیشتر در این زمینه به نظر ضروری می باشد. در این پژوهش سعی بر آن است با استفاده از روش تحلیلی-توصیفی و گردآوری اطلاعات کتابخانه ای، تحولات هنری و تاثیرات متقابل حاصل از ارتباطات علمی-فرهنگی میان ایران و اعراب مسلمان، با بررسی نمونه های شاخص از اشیا فلزی باقی مانده مورد مطالعه قرار گیرد.