ساحت بوم و مسکن بومی از منظر معماران بوم‌گرا بازشناسی اندیشه های حسن فتحی و محمدکریم پیرنیا

بوم مهمترین وجه کاربردی در سطوح مختلف طراحی معماری است و در مواجهه با آن، معماران و نظریه پردازان زیادی سخن رانده‌اند و در کارهای خود بدان جامه عمل پوشانده‌اند. بینش محمد کریم پیرنیا، معمار برجسته ایرانی و حسن فتحی معمار مطرح مصری از این زاویه که بر وجوه بومی و خودبسندگی در ساخت تاکید می‌کنند، حائز اهمیت است. از منظر نگاه این دو، معماری مطلوب، معماری ای متناسب با انسان در هر بوم است. هدف از این پژوهش بازشناسی و واکاوی مبانی فکری پیرنیا و فتحی به منظور تبیین ساحت بوم در معماری است. این پژوهش در پی یافتن پاسخ به این پرسش بنیادین است که: ساحت بوم در اندیشه پیرنیا و فتحی چیست؟و مبتنی بر این اندیشه، مسکن بومی از دیدگاه ایشان چگونه تعریف شده است؟روش تحقیق در پژوهش حاضر به صورت کیفی بوده که مراحل آن شامل مراحل جمع آوری اطلاعات به روش کتابخانه ای، دسته بندی داده ها به روش توصیفی- تطبیقی و تجزیه و تحلیل داده ها بر اساس شیوه مقایسه ای می باشد.پاسخ پرسشاولرا می توان این گونه داد که هردو معمار به عوامل انسانی و محیطی مربوط به بوم و معماری بومی توجه داشته اند.و پاسخ پرسش دوم بدین گونه است که، پیرنیا با نظر به شناخت معماری گذشته و تطبیق آن با معماری معاصر و استفاده از عینیت موجود معماری بومی در دسته بندی معماران بومی در گروه الگو محور یا اصالت الگویی قرار می گیرد و فتحی با نظر به استفاده از ساختارهای مفهومی موجود در معماری بومی در گروه معماران با اصالت مدلی قرار می گیرد.