درس پژوهی به منزله نماد و نمود توسعه یافتگی؛ بررسی تجربه های بین المللی درس پژوهی با تاکید بر پژوهش های معطوف به آموزش و پرورش ایران

بنا به تعریفی درس پژوهی را الگوی عملی بازبینی پیوسته الگوهای ذهنی و بازاندیشی مشارکتی در عمل کارگزاران آموزشی دانسته اند. دو ویژگی مهم عناصری چون عمل محور بودن و مشارکتی بودن است. هدف مشخص الگوی درس پژوهی بهبود پیوسته امر آموزش است. درس پژوهی ابتدا در ژاپن برای بهبود آموزش و توانمندی های حرفه ای معلمان در حوزه های مختلف به کاربسته شد. این الگوی موثر به تدریج در کشورهای مختلف به منظور به سازی و توانمند سازی کارگزارن آموزشی به کار بسته شد و توسعه پیدا کرد و به یکی از محور های اساسی توسعه توانمندی های حرفه ای معلمان تبدیل شد. در آموزش و پرورش ایران نیز به طور خاص و متمرکز چند سالی است که درس پژوهی و اهمیت آن در تقویت و توسعه برنامه های تربیت معلم به رسمیت شناخته شده است و تلاش می شود در بدنه برنامه های جدید تربیت معلم قرار داده شود. استفاده موثر از این رویکرد نیازمند بازبینی و بررسی تجارب کشورهای مختلف و نیز پژوهش های انجام شده توسط محققان مختلف و از جمله ایران می باشد. هدف پژوهش حاضر این است که تجربه های کشور های مختلف در برنامه های درس پژوهی در آموزش و پرورش با تاکید بر پژوهش های محققان ایرانی مرور شود. هدف از این مرور بررسی ظرفیت ها و الزام های تحقق مطلوب درس پژوهی در سطح بین المللی و ملی در توسعه حرفه های نظام تربیت معلم و ارتباط وسیع تر آن با توسعه یافتگی در آموزش و پرورش می باشد.