جایگاه بازآفرینی در طراحی لباس با رویکرد توسعه پایدار

آنچه اکنون به عنوان سبک زندگی جهانی می‏شناسیم، زندگی فردگرا و مصرف محور است که از نظر تخریب محیط زیست، حادترین سبک زندگی محسوب میشود. سبک زندگی خود شامل بخش های متعددی است، که پوشاک یکی از بخش های بزرگ آن محسوب می‏شود. مفهوم مد که تبدیل به غالب ترین جریان در این صنعت بزرگ شده است به ‌عنوان ابزاری برای توسعه سلایق، پاسخگویی به تمامی گزینه‌های ممکن مورد درخواست از سوی مصرف‌کننده و با تلاش برای حذف سریع ارزش یک مصرف و جایگزینی آن با نمونه‌های دیگر و ترغیب به افزایش مصرف برای حفظ سطح تولید، علاوه بر خسارت‌های اقتصادی متوجه کشورهای مصرف‌کننده، به تخریب‌های زیست‌محیطی، فقدان عدالت اقتصادی حوزه کار و حجم زیاد ضایعات مخرب منجر شده است. در تقابل با این پدیده منفی، مفهوم توسعه پایدار که در اواخر قرن بیستم شکل گرفت، راهکار‏هایی را معرفی کرده که به دو دسته ی عمده تقسیم می‏شود. بخشی که بر عهده ی صنایع است که تمرکز بر استفاده از مواد اولیه قابل بازیافت، استفاده از مواد بادوام برای افزایش عمر محصول و تولید منطبق بر معیارهای زیست محیطی را تشکیل می‏دهد و بخش دیگر آن توسعه فرهنگی عمومی جامعه، به ‌منظور پذیرش اهمیت خریداری محصولات پایدار توسط مصرف‌کننده و تحقق این اهداف، دستیابی به مقصود است. در این راستا نقش طراحان لباس به عنوان حلقه اتصال میان صنعت و مصرف کننده حائز اهمیت است.در این پژوهش قصد داریم به تبیین جایگاه مفهوم بازآفرینی در طراحی لباس بپردازیم. این پژوهش با روش توصیفی/تحلیلی و منابع کتابخانه ای، در صدد آن است که راه را برای طراحانی که دغدغه ی محیط زیست را دارند روشن سازد. نتایج این پژوهش نشان می‏دهد بازآفرینی در این صنعت می‏تواند در راستای توسعه پایدار، بسیار راهشگا باشد.