بررسی نقش اخلاق در توسعه پایدار

معنای لغوی توسعه، از پوشش و لفاف بیرون آمدن می باشد. توسعه دغدغه اصلی بشریت برای دستیابی به معیارهای متعالی برای زیست عنوان گردیده است. پایداری درواقع گذر جامعه از رشد اقتصادی مبتنی بر مصرف بی حد و حصر منابع تجدید ناپذیر به پیشرفت (بهبود کیفیت زندگی ) مبتنی بر استفاده بیشتر از منابع تجدیدپذیر در درازمدت، می باشد. پیامدهای ناگوار زیست محیطی که جهان کنونی با آن رو به روست ناشی از برخورد غیرمعقول انسان با محیط زیست و استفاده بیش ازحد از منابع پایه می باشد. آنچه که در توسعه پایدار به عنوان رویکرد جدید و متحول شده بشر نسبت به مفهوم توسعه مهم است عدالت در برخورداری از منابع، توسعه بوم محور، کاهش فقر، حفاظت محیط زیست، و کلا داشتن رویکرد انسان محور برای توسعه می باشد. از هدف های اصلی توسعه پایدار، دستیابی به سطحی معقول از خوب زیستی است که به طور عادلانه بین اقشار جامعه توزیع شود و بتواند به طور مداوم بین نسل های آینده تداوم پیدا کند، اکنون در دنیا به اخلاق در راستای توسعه پایدار توجه زیادی می شود در حالی که مهندسین می توانند با بهره گیری از دانش و خلاقیت خود، مسائل مختلف را حل نموده و آسایش و رفاه را برای جامعه به ارمغان آورند، عدم پایبندی مهندسان به اصول اخلاقی می تواند خسارات جبران ناپذیری را به همراه داشته باشد. مجامع حرفه ای مهندسی جهان از سال 1906 با رویکردی جدید به مقوله اخلاق در مهندسی پرداخته و به منظور دسترسی مهندسین به دستور العمل ها و راهکارهای اخلاقی در حرفه مهندسی، اقدام به تدوین آیین نامه های اخلاقی کرده اند. این در حالی است که در کشور ما سوگند نامه مهندسی به عنوان شاخص ترین آیین نامه اخلاقی موجود شناخته شده است. آنچه امروزه در پروژه های عمرانی بیش از پیش مطرح است ضعف مبانی اخلاق مهندسی در تعاملات حرفه ا ی می باشد. این امر ناشی از آن است که، در دوره آموزش های دانشگاهی، به مبحث اخلاق و چالش های اخلاقی در جامعه مهندسین، توجه نشده است. اخلاق مهندسی از جمله موضوعاتی است که در سال های اخیر توجه جامعه مهندسی را به خود معطوف کرده است، مهمترین چالش در تربیت مهندس در کشور، پرورش ارزش های انسانی و اخلاقی در دانشجویان مهندسی می باشد. در این پژوهش به مطالعه در مورد تعریف، تاریخچه، آیین نامه های اخلاق، توسعه پایدار در راستای اقتصادی، اجتماعی و محیط زیست می پردازیم.