ارزیابی توزیع خدمات عمومی شهر از منظر عدالت اجتماعی (نمونه موردی: مناطق- چهار، پنج و شش شهر شیراز)

علیرغم توجه به موضوع عدالت فضایی در توزیع خدمات شهری درکشورهای توسعه یافته متاسفانه مطالعات معدودی در این زمینه در کشور صورت گرفته و اغلب مطالعات نیز، بیشتر جنبه اقتصادی داشته اند. از آن جا که خدمات عمومی شهر، ساختار دهنده شکل و ماهیت کالبدی، اجتماعی و فضایی شهر می باشد، بی عدالتی در نحوه ی توزیع آن، تاثیر جبران ناپذیری بر ساختار، ماهیت شهر و جدایی-گزینی طبقاتی محلات شهر گذاشته و مدیریت شهری را با چالش های جدی روبرو کرده است هدف این پژوهش، بررسی وضعیت توزیع خدمات در سطح منطقه 4، 5 و 6 شهر شیراز بر اساس شاخص های خدمات آموزشی، خدمات درمانی، خدمات حمل و نقل عمومی، خدمات فرهنگی - ورزشی است روش تحقیق از نوع تحلیلی-توصیفی می باشد و به منظور جمع آوری اطلاعات از روش های کتابخانه ای و میدانی استفاده شده است. ابتدا جهت پایداری مناطق از نظر تعداد خدمات از مدل «تحلیل عاملی» و سپس جهت توسعه یافتگی مناطق از لحاظ دسترسی به خدمات روش «تاکسونومی عددی» استفاده گردید که نتایج حاصل از این پژوهش بر اساس تلفیق شاخص ها، در مدل تحلیل عاملی منطقه 6 در دو عامل به عنوان منطقه نیمه پایدار، منطقه 4 در چهار عامل به عنوان منطقه ای پایدار و منطقه 5 در یک عامل به عنوان منطقه ناپایدار شناخته شده است. همچنین جهت توسعه یافتگی از مدل تاکسونومی عددی استفاده شده است که منطقه 5 با کسب عدد 84/0 دارای بیشترین سطح توسعه و منطقه 4 با کسب عدد 54/0 کمترین سطح توسعه را دارد. در واقع منطقه 5 رتبه اول، منطقه 6 رتبه دوم و منطقه 4 رتبه سوم را به خود اختصاص داد. لذا نابرابری ناشی از عدم برخورداری عادلانه مناطق از امکانات و عدم دسترسی مناسب به خدمات شهری باعث عدم تحقق عدالت اجتماعی در شهرشیراز گردیده است.