بازآفرینی شهری در بافت تاریخی با رویکرد گردشگری شهری (نمونه موردی: بافت تاریخی ارومیه)

ظهور نظریات توسعه درونزا از اوایل قرن بیستم تاکنون، نیاز به مرمت بافتهای فرسوده درونی شهرها و توجه به رشد و گسترش کالبدی را ضروری میسازد. بافتهای واجد ارزش، با وجود ارزشهای محتوایی از نظر ریختشناسی بافت و الگوی نوسازی دچار آشفتگیهای بصری و عملکردی هستند. برای حل مساله این بافتها تاکنون رویکردهای متفاوتی اتخاذ گردیدهاست، در بازآفرینی شهری برخلاف جریانهای پیشین مرمت شهری، که توجه صرف به جنبههای کالبدی مینمود و مانع از تحقق اهداف معاصرسازی میگشت؛ توسعه و تجدید نسل اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی و کارکردی شهر به عنوان نقشی مهم و تفکیک ناپذیر از جریان مرمت شهری مورد بحث قرار میگیرد. یکی از روشهای پیادهسازی بازآفرینی شهری، برنامهریزی گردشگری بافتهای فرسوده میباشد. محدودة مورد مطالعه پژوهش بافت تاریخی ارومیه میباشد. هدف اصلی پژوهش، طراحی مطلوب فضای بستر گردش شهری بر اساس کیفیات پشتیبان گردشگری شهری است. با توجه به این که یکی از شاخص‌های کیفیت فضای شهری بروز فعالیت‌های انتخابی-تفریحی و اجتماعی است و این فعالیت‌ها مرتبط با گردش و فراغت شهری اند، با استفاده از شاخص‌های مرتبط به رزیابی وضعیت موجود پرداخته شده است. با تدوین پرسشنامه و با استفاده از آزمون فریدمن به بررسی و تحلیل پرداخته شد. در صورت توجه به جاذبه‌های گردشگری موجود در بافت تاریخی و فراهم آوردن امکانات و زیرساخت‌های مرتبط با رونق گردشگری، خود به خود زمینه توجه گردشگران را به منطقه جذب نموده، تبعات این امر چیزی جز بالا رفتن سطح زندگی ساکنین (از طریق ایجاد مشاغل جدید حاصل از توسعه صنعت گردشگری)، میزان تمایل بخش دولتی و خصوصی به سرمایه گذاری در زمینه بالا بردن کیفیت ابنیه موجود در بافت، بازآفرینی و مرمت جاذبه‌های تاریخی نخواهد بود.