نقد و بررسی نظریه شریعت، طریقت، حقیقت در تصوف و مقایسه آن با جایگاه شریعت در تشیع

همزمان با شکل‌گیری تصوف، در میان متون مقدم علاوه بر نقد صوفیان، رد پاره‌ای از باورهای آنان نیز دیده می‌شود. یکی از دیدگاه‌های بحث‌برانگیز، دیدگاه شریعت، طریقت، حقیقت است که براساس آن، صوفیان باور دارند کسانی که به حقیقت رسیده‌اند، از انجام دستورات و تکالیف شرع بی‌نیاز هستند. لذا به واجبات و محرمات شرع توجهی نمی‌کردند. تصوف از قرن هشتم به تشیع نزدیک شد و تحت تاثیر برخی اندیشه‌های شیعی قرار گرفت. این موضوع سبب شد عده‌ای تشیع را زیربنای فکری تصوف بدانند؛ درحالی‌که تمام پیشوایان متقدم صوفیه از اهل تسنن بوده‌اند. در این مقاله که به روش توصیفی - تحلیلی انجام شده است، ابتدا دیدگاه شریعت، طریقت، حقیقت بررسی و نقد شده، سپس به بررسی جایگاه شریعت در سخنان امامان معصوم اشاره می‌شود. با مقایسه احادیث ائمه معصومین و نوشته‌های بزرگان صوفیه، آشکار شد که میان دیدگاه صوفیان و شیعیان درباره شریعت هیچ‌گونه تناسبی وجود ندارد. در مذهب شیعه تکلیف شرعی ساقط نمی‌شود و امامان معصوم که هرکدام نمونۀ یک انسان کامل بودند هرگز شریعت را رها نکرده و همواره حفظ حدود الهی را توصیه کرده‌اند.