پویش ملی دوباره دانشگاه: تجربه‌نگاری اعضای هیات علمی در خصوص سیاست‌های حاکم بر آموزش عالی

فرض این مقاله بر این است که سیاستگذاری‌های علمی بدون مشارکت و حمایت حداکثری اعضای هیات علمی، مقرون به نتیجه نخواهد بود و همچنین ادامه سیاست‌ها بدون اخذ بازخورد از اساتید دانشگاه‌های سراسر کشور نابخردانه و خسارت‌بار خواهد بود. در آبان ماه سال 96 گروهی از اعضای هیات علمی کشور، حرکت اصلاح طلبانه‌ای تحت عنوان «پویش ملی دوباره دانشگاه» را در راستای نقد سیاست‌های علمی کشور راه‌اندازی کردند. نقد سیاست‌های علمی کشور، پیش از این در قالب همایش، میزگرد، مقاله و سخنرانی مرسوم بوده و هست. اما راه‌اندازی یک کمپین در این ابعاد در کشور بدون سابقه است. پویش ملی دوباره دانشگاه در واقع تجربه زیسته جمع کثیری از اساتید دانشگاه را در خصوص سیاست‌های علمی کشور تجمیع کرده و به تصویر می‌کشد. متن بیانیه پویش، با همفکری بیش از بیست تن از اساتید سراسر کشور تنظیم شد و بعد از بارگذاری و دریافت بازخوردهای دیگر اساتید، چندین بار ویرایش شد. بیانیه شامل شش بند است: کمّی‌گرایی لجام گسیخته، اولویت‌زدایی از وجوه آموزشی و تربیتی دانشگاه، خانه‌سازی در زمین دیگران، یکسان‌سازی حوزه‌های علمی مختلف، ارزش‌زدایی از علم، افول مرجعیت و اقتدار حقوقی استادان دانشگاه. در انتها نیز چند پیشنهاد کلی به وزارت علوم، تحقیقات و فناوری و همچنین شورای عالی انقلاب فرهنگی ارائه شده است. با پایان یافتن زمان مقرر، 1317 عضو هیات علمی از بیانیه پویش حمایت کردند. آنچه در این نوشته آمده است، گزارش تجربه نگاری این اتفاق تازه در آموزش عالی و بازخورد نقادانه سیاست‌های حاکم بر آن است.