آسیب شناسی و نقد فرهنگ دانشگاهی و اخلاق پژوهش از منظر فارسی­ آموزان خارجیِ مقیم ایران

آداب کسب و نشر دانش، ترکیب موزونی از ارزش­ها و هنجارهاست. خوشبختانه ایران از نگاه اغلب فارسی­آموزان خارجیِ مقیم داخل به لحاظ تعداد قابل افراد تحصیل­کرده، کشوری توسعه­یافته در منطقه محسوب می­شود؛ چراکه تعداد دانش­آموختگان یک جامعه، شاخصی برای رشد و توسعه محسوب می­شود. علی­القاعده محرک اصلی تولید و بسط دانش، باید کنجکاوی مثبت به جهت درک ذات علم باشد که در بین اغلب استادان پیشکسوت در دانشگاه­های ایران با رعایت آداب و اخلاق آن ملازم بوده است ولی در سال­های اخیر همسو با تغییر رویکرد دانشگاه­ها به سمت و سوی درآمدزایی و بازار، روابط فی­مابین استاد و دانشجو دچار تحولاتی شده که در این مقاله، بخشی از این نگرانی­ها از منظر فارسی­آموزان خارجی مقیم ایران که لااقل برای دو سال در ایران حضور داشته­اند، در قالبی روایی منعکس شده است. مقالة حاضر، نتایج یک مطالعة علمی راجع به نگاه انتقادیِ زبان­آموزان خارجی مقیم تهران نسبت به وضعیت فرهنگ دانشگاهی و اخلاق پژوهش است که از رهگذر تحلیل پرسشنامة مربوط حاصل شده و به شرح ذیل گزارش می­شود.