جایگاه آموزش محیط‌زیستی در فرهنگ دانشگاهی

هرچند آموزش‌های محیط‌زیستی باید از سنین کودکی آغازشوند و به طور مادام‌العمر ادامه یابند اما فضای آکادمیک و فرهنگ دانشگاهی نسبت به بقیه فرهنگ‌های جامعه در شکل‌گیری شخصیت افراد تاثیرگزارتر است. هم‌چنین دانشگاه‌ مناسب‌ترین بستر برای ایجاد تحولات عظیم اجتماعی و فرهنگی است زیرا از اصلی‌ترین وظایف دانشگاه 'اجتماعی‌سازی[1]' و 'تربیت انسان‌های فکور و مسئولیت‌پذیر' است. باتوجه به بحران‌های گسترده محیط‌زیستی در جهان، ضرورت آموزش‌ محیط‌زیست درجهت تقویت اخلاق محیط‌زیستی بیش از پیش آشکارگشته است. اما کیفیت این آموزش‌ها باید متناسب با نیازها و خرده فرهنگ‌های گروه استادان، دانشجویان و کارمندان تنظیم و تهیه محتوی شوند. هم‌چنین در الگوبرداری از غرب و کشورهای توسعه‌یافته خصوصا درمورد روش‌های آموزش باید بسیار محتاطانه عمل شود و از روش‌های بومی‌سازی شده بهره‌گرفته‌شود. پارادایم 'دانشگاه سبز' به‌عنوان مولد جامعه سبز و دوستدار محیط‌زیست؛ امکان گسترش دید، دانش و فرصت‌ها را برای حل چالش‌های محیط‌زیستی در سطوح کلان‌تر فراهم‎‌ می‌سازد. در پژوهش حاضر براساس مدل 'تراز سبز'، تمام مولفه‌های پردیس‌های دانشگاهی محیط‌زیستی بررسی و جایگاه آموزش محیط زیست بازشناسایی گردید و طرح‌واره مفهومی 'جایگاه محوری آموزش‌ محیط‌زیست درمیان مولفه‌های مدل تراز سبز ' نتیجه‌گیری شد.