تحلیلی بر تقابل علوم رسمی و غیررسمی(با نگاهی به اشعار شیخ بهایی)

چیستی مفهوم علم از دیرباز ذهن بشر را به خود سرگرم کرده است و هر دانشمندی با برداشتی ویژه از آن تعبیر کرده است. همواره میان پیروان و علاقه­مندان علوم انسانی و علوم طبیعی اختلاف­نظر وجود داشته است. نزاع عقل و عشق، علوم انسانی و علوم طبیعی، علم رسمی و علم نافع برخی از این تضادها هستند. با انقلاب صنعتی در غرب، علوم انسانی جایگاه اصلی­اش را از دست داد و رویکرد سودجویانه به علم و صنعت، نظام سرمایه­داری را به جایی رساند که جز سرگشتگی دستاوردی برای بشر نداشت و روز به روز نیاز به امر قدسی، عشق و فطرت و بازگشت به هویت فطری، بیشتر نمایان شد. در این مقاله نویسنده بر آن است تا با روش توصیفی تحلیلی و با استفاده از منابع کتابخانه­ای گذری مختصر به این نزاع­ها داشته باشد و در پایان نگاه ویژه شیخ بهائی به مقوله علم رسمی و نافع را از خلال اشعار او قدری نشان دهد. شیخ بهائی که سرآمد روزگار خود در علوم ریاضیات، هندسه، معماری و علوم غریبه و خفیه، الهیات و فقه و اصول بود، دلگیر از علوم رسمی به عشق و ندای دل فرامی­خواند. از نگاه او، علوم رسمی اگر به معرفت و شناخت الهی نظر نداشته باشد و هدفش خدا نباشد، جز تباهی چیزی عاید فرد نخواهد کرد و این نیازی است که امروزه دانشگاه­ها و موسسات آموزشی و پژوهشی ما می­باید بیشتر به آن توجه کنند تا نقشه و الگوی ایرانی اسلامی پیشرفت در مسیری روشن­تر حرکت کند.