معنای ساختار ارایت و فروع آن: مطالعۀ انتقادی آراء تفسیری

در قرآن کریم تعبیر ارایت و امثال آن مکرر به کار رفته است. این تعبیرات از ترکیب‌های دشواریاب قرآن به‌شمار می‌آیند. بنا داریم در مطالعۀ پیشِ‌رو کاربردهای این ترکیبات را در قرآن مطالعه کنیم و تحلیل‌ها از معنای تک‌تک موارد کاربرد قرآنی آن‌ها را با نگاهی انتقادی بازخوانیم. در این مطالعه مشخصاً می‌خواهیم تحلیل‌های بازتابیده در چهار اثر الدر المصون سمین حلبی، اعراب القرآن الکریم وبیانه محیی‌الدین درویش، التحریر و التنویر ابن‌عاشور، و المیزان طباطبایی از کاربردهای این ساختارِ زبانی را با هم‌دیگر مقایسه کنیم؛‌آثاری که به نظر می‌رسد می‌توانند بازتابانندۀ تحلیل‌های مذکور در کتب اِعراب القرآن، تفاسیر ادبی، و تفاسیر معاصر فریقین باشند. هدف آن است که دریابیم کاربردهای مختلف این ساختار دقیقاً چه معنایی را افاده می‌کند و کدام‌یک از مفسران تحلیل دقیق‌تری از این کاربردها کرده‌اند. بنا ست از این فرضیه دفاع کنیم که درعین توجه هرچهار مفسر به ظرائف بلاغی کاربردها و تاثیر آن بر معنای آیات، و درعین تمایز کاربردهای متنوع ارایت در ساختارهای شبیه‌به‌هم، سهم تفسیر الدر المصون سمین حلبی در تحلیل ادبی کاربردها، و سهم دو تفسیر معاصر، التحریر و التنویر ابن‌عاشور و المیزان طباطبایی، در توجه به تطابق معنای تفسیری با نکات ادبی شایان‌توجه است.

“a raʾayt” and similar arabic expressions in works of quranic exegesis

in the holy qurʾān, the expression ʾaraʾyat and its similes are frequently applied. these expressions are among the most difficult combinations of the qurʾān. in the upcoming study, we intend to study the application of these combinations in the qurʾān and re-read the analysis of the meaning of each case of their applications in the qurʾān with a critical approach. in this study, we specifically want to compare the analyzes reflected in the four works of al-durr al-maṣūn by samin al-ḥalabī, iʿrāb al-qurʾān al-karim wa bayānuh by muḥyī al-dīn darwīsh, al-tahrīr wa al-tanwīr by ibn ʿāshūr, and al-mīzān by ṭabāṭabāyī about the applications of this linguistic structure. these four works seem to reflect the analyzes  aforementioned in books of the iʿrāb al-qurʾān, literary interpretations of the qurʾān, and contemporary interpretations. our purpose is to find out what exactly the different applications of this structure mean and which of the commentators have analized these applications more correctly. we aim to defend this hypothesis that considering the attention of all commentators to the rhetorical subtleties of the applications and its effect on the meaning of the verses, and considering the distinction of the various applications of theese expressions in similar structures, the contribution of the commentary of samīn al-ḥalabī in the literary analysis of the applications, and the contribution of two contemporary commentaries, ibn ʿāshūr and ṭabāṭabāyī are worthy of attention in terms of matching the meaning of interpretation with literary points.