مقایسه نشانگرهای مولکولی اختصاصی بکار رفته در تعیین مقاومت به بیماری سفیدک پودری درختان سیب استان اصفهان از نظر میزان محتوای اطلاعات چندشکلی و شاخص‌های تنوع ژنتیکی

هدف بیشتر پژوهش‌های جدید در بیماری شناسی گیاهی یافتن شیوه‌هایی برای کنترل بیماری‌های گیاهی است که به محیط زیست آسیب کمتری برسانند. تکنیک‌های مولکولی باعث کشف فاکتورهای ژنتیکی مقاوم در یک نهال می شوند. سفیدک پودری سیب در تمام مناطق سیب کاری جهان وجود دارد و در غالب کشورها یکی از مشکلات اساسی و مهم تولید این محصول است. استفاده از نشانگرهای مولکولی امکان تشخیص ژن‌های مهم مقاومت را می‌دهد. در پژوهش پیش رو، ژن های مقاوم به بیماری سفیدک پودری در برخی از ژنوتیپ های سیب موجود در استان اصفهان با استفاده از نشانگرهای مولکولی اختصاصی بررسی و نشانگرها از لحاظ شاخص‌های تنوع ژنتیکی با هم مقایسه گردیدند. نمونه های برگی تازه و جوان از ارقام سیب کشت شده در استان اصفهان جمع آوری شده، dna آن ها به روش ctab استخراج و واکنش زنجیره پلی مرازی بر روی آن ها انجام گرفته و طول قطعه dna تکثیر شده تشخیص داده شد. در بررسی الگوی باندی، باند نادری بین جمعیت ها مشاهده نگردید. همچنین درصد چند شکلی برای تمامی آغازگرها برابر 100 بود و لذا تمامی آن‌ها توانستند تمایز بین جمعیت‌ها و نمونه‌ها را نشان دهند. آغازگر emmo1 دارای بیشترین میزان تنوع ژنتیکی نی، شاخص شانون، تعداد آلل موثر و تعداد آلل متفاوت بود و نسبت به آغازگر های دیگر بهتر توانسته فاصله بین جمعیت‌ها را نمایان کند. آغازگر opat20 دارای بیشترین میزان محتوی اطلاعات چند شکلی بود که نشان می‌دهد به خوبی توانسته نمونه های جمعیتی سیب را از هم تفکیک کند و تنوع بین نمونه‌ها را از لحاظ ژن مورد بررسی نشان دهد. آغازگر emmo2 نیز دارای بیشترین میزان فراوانی آللی بود.