تاثیر عصاره‌های گیاهان گوجه فرنگی، بید و آلوئه ورا بر ریشه‌زایی قلمه گیاهان رز و داوودی

یکی از مشکلات استفاده از قلمه‌ها به ویژه قلمه‌های خشبی و نیمه خشبی به منظور ازدیاد گونه‌های مختلف گیاهی، ریشه‌دار کردن آن‌ها می‌باشد و استفاده از هورمون‌های ریشه‌زایی مستلزم صرف هزینه ارزی زیاد بوده و سبب ایجاد مشکلات زیست محیطی فراوانی می‌گردد. در این راستا، استفاده از عصاره‌های طبیعی تحریک کننده رشد را به صورت محلول‌پاشی و یا در انتهای قلمه‌ها می‌تواند سبب افزایش اکسین درونی و به دنبال آن افزایش ریشه‌زایی گردد. در این پژوهش عصاره‌های گوجه‌فرنگی، بید و آلوئه‌ورا در غلظت های صفر (شاهد)، 25 و 50 گرم در لیتر آب مقطر روی قلمه‌های دو نوع از گیاه مختلف از نظر ریشه‌زایی (رز و داوودی)، در چهار تیمار؛ شاهد (بدون استفاده از عصاره)، استفاده در هنگام کشت، یک ماه بعد کاشت و دو ماه بعد کاشت مورد بررسی قرار گرفت. آزمایشی به صورت فاکتوریل (فاکتور اول نوع قلمه گیاهی و فاکتور دوم نوع عصاره) در قالب طرح کاملاَ تصادفی و در 3 تکرار (هر تکرار شامل 10 عدد قلمه) اجرا گردید. داده‏ با استفاده از نرم افزار sas نسخه 4/9 آنالیز شدند. مقایسات میانگین‌ها با استفاده از آزمون چند دامنه‏ ای دانکن در سطح 05/0 مورد بررسی قرار گرفتند. بررسی نتایج به دست آمده نشان داد که عصاره‌های استفاده شده درقلمه‌های رز از نظر زمان استفاده از آن‌ها سبب ایجاد تفاوت معنی‌دار در صفات طول بلندترین شاخساره و وزن خشک ریشه شدند و بهترین تیمارها به ترتیب هنگام کاشت و یک ماه بعد کاشت بود. در قلمه‌های داوودی در تیمار عصاره بید بلندترین ریشه‌ها را در هنگام کاشت (با 33/ 29 سانتی متر) و یک ماه بعد کاشت ( با 29 سانتی متر) و عصاره گوجه‌فرنگی بلندترین شاخساره‌ها (با 67/12 سانتی متر) را در قلمه‌های داوودی ایجاد کرد. زمان یک ماه بعد از کاشت بهترین زمان استفاده از عصاره‌های مختلف برای ایجاد بیشترین مجموع طول شاخساره‌ها بود.