اثر روش های مختلف پیوند، سن پایه و زخم زنی زیر محل پیوند بر درصد گیرایی نهایی و برخی صفات رشدی گردوی ایرانی (juglans regia l.)

این آزمایش به منظور مقایسه روش های مختلف پیوند و اثر زخم زنی زیر محل پیوند روی پایه های دو ساله و سه ساله گردوی ایرانی تحت شرایط مزرعه اجرا شد. این پژوهش در قالب یک آزمایش فاکتوریل بر پایه طرح بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار و در هر تکرار 7 نمونه انجام شد. فاکتور اول روش پیوند شامل سه سطح(پیوند تی، پیوند تی-وارونه و پیوند وصله ای)، فاکتور دوم سن پایه گردو شامل دو سطح(پایه دو ساله و پایه سه ساله) و فاکتور سوم اثر زخم زنی زیر محل پیوند شامل دو سطح(اثر زخم زنی و عدم زخم زنی) بود. در این آزمایش صفات درصد گیرایی نهایی، طول پیوندک، تعداد برگ و قطر پیوندک اندازه گیری شد. نتایج نشان داد که روش پیوند تاثیر معنی داری بر گیرایی نهایی در پیوند گردو داشت. پیوند وصله ای با 05/69 درصد بیشترین گیرایی و پیوند تی با 93/33 کمترین درصد گیرایی را نشان داد. همچنین نتایج حاکی از آن است اثر هر یک از فاکتورهای روش پیوند، سن پایه و زخم زنی زیر محل پیوند بر طول شاخه حاصل از رشد پیوندک تاثیر معنی داری داشته در حالی که تنها فاکتور روش پیوند بر قطر پیوندک تاثیر معنی دار داشت. بنابراین می توان انتخاب یک روش مناسب جهت یک پیوند موفق را به سایر فاکتورها برتری بخشید و از بین این سه روش پیوند وصله ای را پیشنهاد نمود.