بررسی اثر تنش شوری و خشکی بر ویژگی های رشدی گل محمدی

به منظور بررسی اثر شوری و خشکی بر گل محمدی آزمایشی به‌صورت فاکتوریل در قالب طرح کامل تصادفی در 5 تکرار در گلخانه پژوهشی بخش علوم باغبانی، دانشکده کشاورزی شیراز اجرا شد. تیمارها شامل سه سطح آبیاری 4، 6 و 8 روزه، سه سطح شوری 6/0، 3 و 6 دسی زیمنس بر متر و سه جمعیت گل محمدی میمند (استان فارس)، کاشان (استان اصفهان) و لاله زار (استان کرمان) بودند. نتایج نشان داد که جمعیت لاله زار کمترین تغییر را در سطح برگ، ارتفاع، شمار برگ و شاخه، وزن خشک شاخساره و ریشه نسبت به افزایش تنش شوری و خشکی داشت. از سوی دیگر دور آبیاری 8 روزه و شوری 6 دسی زیمنس بر متر سبب کاهش شدید ویژگی های رشدی شد. نتایج برهمکنش شوری، خشکی و جمعیت نشان داد که شمار برگ و شاخه با افزایش سطح شوری و خشکی در هر سه جمعیت به‌طور معنی داری کاهش یافت. درصد کاهش شمار برگ و شاخه در سه جمعیت میمند، کاشان و لاله زار به ترتیب 78/38 %، 6/36 %، 37/34 % برای شمار برگ و 12/39 %، 6/36 %، 3/34 % برای شمار شاخه بود. وزن خشک شاخساره و ریشه با افزایش شوری و خشکی در هر سه جمعیت کاهش یافت. با توجه به اینکه جمعیت میمند تیمار شده با دور آبیاری 4 روزه و شوری 6/0 دسی زیمنس بر متر بیشترین مقدار وزن خشک شاخساره و ریشه را داشت با افزایش فاصله آبیاری به 8 روز یک‌بار و شوری 6 دسی زیمنس بر متر بیشترین کاهش را در مقدار وزن خشک شاخساره و ریشه نشان داد درحالی‌که با افزایش تنش شوری و خشکی به بالاترین سطح جمعیت لاله زار کمترین کاهش را در مقدار وزن خشک شاخساره و ریشه داشت. بر اساس نتایج به دست آمده به‌احتمال می توان جمعیت لاله زار را نسبت به سایر جمعیت ها مقاوم تر به شوری و خشکی دانست.