اثرات سیلیس و تنش خشکی بر ویژگی‌های فیزیولوژیکی و بیوشیمیایی دو رقم توت‌فرنگی در کشت هیدروپونیک

تنش خشکی یکی از عوامل مهم زیست‏ محیطی است که رشد، توسعه و تولید گیاه را محدود می ‏سازد و روی عملکرد اثرات منفی دارد. ایران به‌عنوان کشوری نیمه‌خشک سالانه خسارات زیادی را از کمبود آب در بخش کشاورزی متحمل می‌شود که می‏توان دلیل آن را گرم شدن کره ‏ی زمین و کمبود بارندگی در چند سال اخیر عنوان کرد. جهت جلوگیری از خسارت به محصولات کشاورزی باید راهکارهایی را برای کاهش تلفات آب گیاهان ارائه کرد. ازجمله‌ی این راهکارها استفاده از ترکیباتی مانند سیلیس است که جهت افزایش مقاومت گیاهان در برابر تنش ‏های محیطی به کار می‎رود. بنابراین این پژوهش به‏ منظور به‌کارگیری عنصر سیلیس در جهت کاهش اثر تنش خشکی در دو رقم توت‏ فرنگی پاروس و کاماروزا صورت گرفت. آزمایش به صورت فاکتوریل با سه عامل شامل رقم (دو رقم پاروس و کاماروزا)، سیلیس (صفر، 6/0 و 2/1 میلی‌مولار) و خشکی (دو سطح شاهد و تنش خشکی) در 4 تکرار اجرا شد. 96 نشاء توت فرنگی (از هر رقم 48 نشاء) در شاسی‌‌ها کشت شدند. نتایج به دست آمده نشان دادند که تنش خشکی باعث کاهش محتوای نسبی آب برگ و افزایش میزان پرولین، کربوهیدرات‏ های محلول کل، مالون دی آلدئید، پراکسید هیدروژن شد. کاربرد سیلیس سبب افزایش محتوای نسبی آب برگ، میزان پرولین، کربوهیدرات ‏های محلول کل کاهش میزان مالون دی آلدئید و پراکسید هیدروژن شد.