سکولاریسم وارونه» و رسانه‌های جمعی: کاوشی در وضع بحرانی تولیداتِ دینی و اخلاقیِ رسانه‌ها در حوزه مخاطب

آیا به همان اندازه که در دهه‌های اخیر دین بیشتر به چشم می‌آید و توجه رسانه‌ای و سیاسیِ بیشتری به آن می‌شود، عمل دینی هم بیشتر شده است؟ از جمله پاسخ‎های متداولی که در مواجهه با این پرسش پیچیده ارائه می‌گردد، تاکید قاطعانه بر تاثیرات معکوس و خلاف غرض تولیدات دینی و اخلاقی رسانه‌ها در جامعه است. این فرضیه ممکن است حقیقت داشته باشد، اما تا زمانی که فرایند‌های حاکم بر «روند آفرینش تولیدات رسانه‌ایِ دینی و اخلاقی» در سازمان‌های هنری-رسانه‌ای واکاوی نشود، هیچ پاسخ روشنی به مسئله یادشده نمی‌توان داد. 0مطالعات این مقاله پیرامون فرایندهای خلق تولیدات دینی و اخلاقی نشان می‌دهد «ذات موضوعات اخلاقی و دینی» الزاماً منافاتی با قالب رسانه‌های تصویری ندارد؛ بلکه این ساختار معیوبِ آفرینش تولیدات اخلاقی و دینی در بنگاه‌های رسانه‌ای ایران (به‎ویژه سازمان صدا‎و‎سیما) است که بازخورد مخاطبان به این تولیدات را تضعیف کرده است. درواقع گسل‌ها و مرزبندی‌های حاکم بر «زیست‌جهانِ» مدیران و سازندگان اینگونه تولیدات نسبت به واقعیت و تمامیت جامعه ایران سبب شده آثار ایشان شالوده‌ای ایستا و منسوخ پیدا کند. لذا نمایش رسانه‌ای آن نزد عموم مردم نیز عمدتاً بسیار آشفته، گنگ و نچسب از آب در می‌آید.0این رویکرد شایع در سازمان‌های رسانه‌ایِ دینی را می‌توان به نوعی در خدمت روندهای تحقق سکولاریسم ارزیابی نمود و از آن با عنوان «سکولاریزاسیون وارونه» یاد کرد؛ چراکه دقیقاً این خود سکولاریزاسیون است که همیشه دین را وادار می‌کند تا از هر فرهنگی که نسبت به دین بی‌ربط به‎نظر می‌آید، فاصله بگیرد.