بازخوانی شیوه بیانی «قصص » و ره آورد آن برای بازنمایی امر جنسی در آثار نمایشی براساس ساختار سوره مبارکه یوسف

رسانه در مقام آسیبشناسی و ارائه راهحل در مورد مسایل فردی و اجتماعی و بهطور خاص مسایل اخلاقی و جنسی، ناگزیر از نمایش مقولات مرتبط با ناهنجاری است. در صورت نبود برنامهای متقن و جامع، نه تنها عملکرد رسانه منجر به درمانگری نخواهد شد، بلکه با نتیجۀ عکس، به ابزارِ ابراز، عادیسازی، رسمیت و شیوع همان ناهنجاری بدل می شود. مسئله پژوهش حاضر، فقدان الگوی مشخص برای بازنمایی امر جنسی در آثار نمایشی می‎باشد. لذا این پژوهش با اتکا به قرآن، در‌صدد تبیین و استخراج شاخصهایی برای بازنمایی امر جنسی در قالب رسانه است. در این میان اهمیت و جایگاه سوره یوسف از آنجهت می‎باشد که دربردارنده ماجرایی است که نقطه عطف آن در حوزه اخلاق جنسی بروز مییابد. مقاله پیشِ رو با روش تحلیلِ روایت و تکیه بر سه روش تدبر کلمهای، تدبر سورهای و تدبر قرآنبهقرآن درصدد است تا این مفهوم را در بستر سوره مورد بررسی قرار دهد. تلاقی بیان مستند و داستانی در ساختار «قَصَص» که مستعد جریان و تداوم مفاهیم مطلوبِ خالق اثر بر مخاطب است و نیز لزوم تمرکز بر بازنمایی حُسن و مستوری در بازنمایی سیئات و پرهیز از جهر سوء در همه ارکان تولید و روایت اثر، شخصیت‌پردازی و پی‌رنگ در ظرف بیانی قَصَص، اصلیترین یافته پژوهش حاضر می‌باشد