بررسی تواناییهای درامِ رسانه ای در آموزشهای اخلاقی به کودکان

با گسترش رسانه‌های جمعی و تاثیرات وسیع آن بر مخاطبانِ کودک، شناخت ابزارهای مرتبط با رسانه برای تسلط بر آن و اثرگذاریِ مثبت بر آینده‌سازانِ کشور امری ضروری به‎نظر می‌رسد. همراه با بسط گرایش‌های تجاری در رسانه‌های جهان، آموزش‌های اخلاقی به کودکان کم‌رنگ شده است. رسانه‌های داخلی با بهره‌گیری از قدرتِ درام و با درک صحیح از کارکردِ اجزاء یک متنِ دراماتیک قادر خواهند بود از میراث قدیمیِ درام در آموزش اخلاقی بهره گیرند. پیچیدگی‌های به‎وجود‎آمده در انواع رسانه‌های دراماتیک از تئاتر و سینما تا تلویزیون و رسانه‌های تعاملی، هم‌زمان تهدیدها و فرصت‌های متنوعی را برای آموزشِ اخلاقی به کودکان فراهم آورده است. پرداختن به این مهم هم‌چنان وابسته به شناخت ابزارِ درام و نحوه اثرگذاریِ اخلاقیِ آن در رسانه است. هدف از این پژوهش، جستجوی امکاناتی است که رسانه می‌تواند ازطریق تولید درام برای کودکان به‎منظور آموزش‌های اخلاقی به آنان در اختیار داشته باشد. این پژوهش با بهره‌گیری از روش کتابخانه‌ای و اطلاقِ نظریه کوشیده است تا نشان دهد چگونه امکانات ذاتیِ درام می‌تواند در خدمت آموزش اخلاقی به کودکان قرار گیرد. نتایج این پژوهش نشان می‌دهد که خصیصه «تقلید» و «خودفراموشی» در درام، بنیادی‌ترین بستر را برای آموزش اخلاقی در اختیار طراحانِ درام قرار می‌دهد. در این بستر مهم‌ترین ابزار «شخصیت» است که ازطریق کنشگریِ خود و نیز بازنمایی نتایجِ حاصل از کنشگری می‌تواند در امر آموزشِ اخلاقی به کودکان تاثیر بنیادین داشته باشد. با نظر به اهمیتِ مشارکت کودکان در فرایند درام برای آموزشِ اخلاقی، در مورد تئاتر حتی امکان چنین مشارکتی از سوی کودکان نیز وجود دارد که نقش آموزشیِ آن را به‎مراتب پررنگ‌تر می‌کند. همچنین رسانه‌های تعاملی فضای جدیدی از امکاناتِ مورد بحث را در اختیارِ طراحان درام قرار می‌دهند تا برای آموزشِ اخلاقیِ نسل‌های آینده مورد بهره‌برداری قرار گیرند