مقایسه رابطه مادر-کودک بین مادران کودکان با اختلال طیف اتیسم و کودکان دارای تحول بهنجار

زمینه: از جمله عواملی که فشارهای روانی فزاینده‌ای را برخانواده به‌ویژه مادر وارد می‌سازد، تولد کودک با اختلال اتیسم است که بدلیل مشکلاتی که این کودکان برای خانواده خود به‌همراه دارند در نحوه برقراری ارتباط مادر با کودک اثر عمیقی می‌گذارد. هدف پژوهش حاضر مقایسه رابطه مادر-کودک بین مادران دارای کودکان با اختلال طیف اتیسم و کودکان دارای تحول بهنجار بود. روش: روش پژوهش حاضر توصیفی از نوع علی- مقایسه‌ای بود. جامعه آماری شامل همه‌ی مادران دارای کودکان با اختلال طیف اتیسم و کودکان دارای تحول بهنجار شهر قم در سال 1397 بودند. حجم نمونه مورد مطالعه مشتمل بر 30 نفر( 15 مادر دارای کودک با اختلال طیف اتیسم و 15 مادر کودک دارای تحول بهنجار) بودند. آزمودنی‌های دارای کودک با اختلال طیف اتیسم به روش در دسترس و آزمودنی‌های دارای کودک با تحول بهنجار به روش نمونه‌گیری تصادفی چندمرحله‌ای از مدارس ناحیه 1( ناحیه معرف) آموزش و پرورش شهر قم گزینش شدند. برای سنجش رابطه مادر-کودک از پرسشنامه ارزیابی رابطه مادر-کودک رابرت ام راس(mcre) استفاده شد. داده‌های گردآوری شده با استفاده از آزمون تی مستقل برای نمره کل رابطه مادر-کودک و تحلیل واریانس چندمتغیره برای زیرمقیاس‌های رابطه مادر-کودک تحلیل شدند. یافته‌ها: یافته‌ها نشان داد که بین مادران دارای کودک با اختلال طیف اتیسم و دارای کودک با تحول بهنجار در نمره کل رابطه مادر- کودک تفاوت معناداری وجود دارد(01/0p≥). همچنین مادران دارای کودک با اختلال طیف اتیسم در سبک‌های ارتباطی پذیرش، بیش‌حمایت‌گری و طرد به طور معناداری با مادران دارای کودک با تحول بهنجار تفاوت داشتند(01/0p≥ و 0001/0p≥). نتیجه‌گیری: نتایج نشان داد که داشتن فررزند با اختلال اتیسم موجب افزایش مشکلات روانی، استرس و اضطراب مادران شده و این به نوبه خود کاهش کارکرد مطلوب مادران را به دنبال دارد و موجب می‌شود تا این مادران از سبک‌های ارتباطی نامطلوب با کودک خود استفاده کنند. بنابراین پیشنهاد می‌شود که در جهت برگزاری و اجرای برنامه‌هایی در زمینه پیشگیری و حل مسائل مربوط به روش‌ها و سبک‌های تربیتی و ارتباطی مادر-کودک در مادران دارای کودک با اختلال طیف اتیسم توجه و اقدام گردد.