مکانیسم های اساسی جهت افزایش طول عمر در پروتکل های مسیر یابی برای شبکه های حسگر بیسیم

شبکه‌های حسگر بی‌سیم اساسا شامل گره های حسگر با هزینه پایین هستند که اطلاعات را از محیط جمع‌آوری می‌کنند و آن‌ها را به یک چاهک منتقل می‌کنند که در آن آن‌ها متعاقبا پردازش خواهند شد. از آنجا که گره‌های بی‌سیم به شدت تحت فشار هستند، دغدغه اصلی این است که چگونه انرژی گره‌ها را حفظ کند به طوری که عمر شبکه می‌تواند به طور قابل‌توجهی گسترش یابد. استفاده از یک چاهک استاتیک می‌تواند به سرعت انرژی همسایگان چاهک را کاهش دهد. به علاوه، استفاده از یک مسیر تکی غیر بهینه همراه با حداکثر سطح توان انتقال ممکن است به سرعت انرژی گره‌های منفرد را در مسیر کاهش دهد. این امر منجر به مصرف نامتعادل انرژی از طریق میدان سنسور می‌شود و در نتیجه تاثیر منفی بر طول عمر شبکه دارد. در این مقاله، ما یک طبقه‌بندی جامع از مکانیزم‌های مورد استفاده برای افزایش طول عمر شبکه ارایه می‌کنیم. این تکنیک‌ها، چه در زمینه مسیریابی و چه در سطح لایه سطحی، به سه دسته زیر می‌افتند: چاهک های چندگانه، چاهک متحرک، کنترل توان و الگوریتم های الهام‌گرفته از محیط زیست، بسته به عملکرد پروتکل، در این رده‌بندی، توجه ویژه‌ای به الگوریتم‌های کنترل توان، کنترل توان و الهام‌گرفته از زیستی معطوف شده‌است که تاکنون در ادبیات مورد توجه زیادی قرار نگرفته است. علاوه بر این، هر کلاس انواع مختلفی از پروتکل‌های هنری را پوشش می‌دهد، که باید ایده‌هایی برای کاره‌ای آینده بالقوه ارائه کند. در نهایت، ما این مکانیسم‌ها را مقایسه می‌کنیم و در مورد مسایل تحقیقی آزاد بحث می‌کنیم.