نگرشی نو به سماء دخانی (آسمان) به عنوان ساختار اطلاعاتی و کنترل کننده ارض (زمین)

از دیدگاه دانشمندان غربی آسمان یک مفهوم ظاهری و غیر مستقل بوده که به فضای نامتناهی و محتویات مادی آن اطلاق می-شود. این فضا بعد از مهبانگ در حال انبساط می‌باشد. عامل انبساط آن انرژی ناشناخته ای است که آن را انرژی تاریک نامگذاری کرده اند. این فضا طبق نظریه نسبیت عام توسط اجرام کیهانی خمیده می‌گردد که آثار آن به صورت نیروی گرانش و انحراف نور اندازه گیری می‌شود و دارای خواص فیزیکی مانند ضریب گذردهی و تراوایی خلاء بوده و می‌تواند امواج الکترومغناطیس را در خود منتشر سازد. از طرف مقابل در دنیای کوانتوم با فضای میان هسته اتم و الکترون‌های پیرامون آن مواجه هستیم. در نظریه کوانتوم، ذرات بنیادی از خود خواص موجی نیز بروز می دهند. در این نظریه، این ذرات می توانند در هم تنیده و متصل به هم گردند و همچنین طبق پدیده تونل زنی از یک سد فیزیکی عبور کنند. در فیزیک و مکانیک کلاسیک ماهیت دقیق مفاهیمی چون جرم، بار الکتریکی، میدان مغناطیسی، نیروی گرانش هنوز مشخص نشده است و دانشمندان همچنان برای یکسان سازی چهار نیروی محوری طبیعت تلاش می کنند. در طرف مقابل در قرآن، سماء به عنوان یک محیط دخانی معرفی می گردد. سماء و ارض در ابتدا با زمین یکپارچه بوده و در اثر تغییر فاز ماء (آبی ناشناخته) به زبد (کف) و دخان ایجاد گردیده است. سماء می‌تواند بر روی ارض یا زمین فرو افتاده و توسط خدا نگهداری می‌گردد. سماء می‌تواند تغییر فاز دهد و پاره گردد. دارای ابواب بوده و محل نازل شدن امر و حیات به واسطه ملائک است. ملاحظه می گردد که دیدگاه قرآن نسبت به مفاهیم آسمان و زمین کاملاً متفاوت با دیدگاه غرب است. در این مقاله با بررسی دقیق دو مفهوم سماء و ارض در آیات قرآن، سعی شده است که مبانی متافیزیکی مرتبط با یک مدل نظری وحدت بخش برای توصیف عالم بر پایه این مفاهیم قرآنی ارائه گردد.