تآملی بر پارامترهای تاثیرگذار بر بهبود و توسعه نظام آموزشی عالی ایران

از مهمترین شاخصه های تجسد تعالی در افق توسعه آتی و دستیابی به حداکثر کارایی در حوزه آموزش عالی کشور، بهره گیری از ظرفیت موجود با هموارسازی بسترهای پیش نیاز، کارآمدسازی و بهبود مستمر نظام آموزش، چارچوب های پژوهشی و فناورانه آن با دیدگاهی پویا می باشد. لیکن بروز نابه سامانی ها و نمود کمبودها در حوزه کارکردی نظام آموزش عالی سبب گشته سیستم یاد شده دچار تعارض گشته و از خط مشی خود یعنی تولید و بکارگیری علم در جامعه فاصله گیرد، لذا در تداوم آن، فقدان ساختار واجد شرایط بهینه سازی آموزش عالی خود را به وضوح نمایان می سازد. بر مدار این سخن، نوشتار حاضر قصد دارد با روش توصیفی تحلیلی و با تکیه بر مطالعات کتابخانه ای و برداشت های میدانی در مقیاسی معطوف و ناظر به افراشت های مفهومی و کلان در حوزه آموزش عالی، عوامل موثر در بهبود کیفیت آموزشی نظام آموزش عالی کشور را در سه حوزه آموزش، پژوهش و فناوری احصاء نموده و با تدقیق در اجزای الگوی یاد شده، چارچوب کلان مطلوب در این مسیر را تدوین نماید. یافته ها نشانگر آن بود که نظام مدیریتی و بازتعریف ساختار آن در کنار مولفه های اجتماعی و فرهنگی در کنار جغرافیای علمی کشور از اهمیت فزاینده ای در کیفیت بخشی به نظام آموزش عالی ایران برخوردارند. بر این اساس، در راستای تحقق ارزش های مفروض، باید تلازم و ترابط مفاهیم یاد شده نسبت به هم مشخص، برنامه ریزی و اجرا گردد.