قطره‌ای از بحر (کتاب‌شناسی استاد جعفری لنگرودی)

به یاد می‌آورم نخستین بار که نام استاد جعفری لنگرودی در یکی از کلاسهای دانشگاه به گوشم رسید، وقتی بود که استاد در پی طرح موضوعی، از کتاب ایشان نام برد و دانشجویان را به خواندن آن تشویق کرد. تشویقها و تحریضهای استاد، به گوشۀ کتابخانه‌ام کشانید تا از میان انبوه کتابها، کتاب مورد نظر را بیابم و مطالعه کنم. بدون اغراق باید بگویم از همان صفحات ابتدایی کتاب، احساس کردم این نوشته با آنچه پیش از آن در این زمینه خوانده بودم، تفاوتی عمیق دارد. این تفاوت، بدیع‌بودن آن نوشته بود؛ از اینکه تسلط نویسنده بر آثار دیگران که در کتاب خودنمایی می‌کرد باعث نشده بود که راه تقلید در پیش گیرد، در شگفت شدم؛ ایشان خود به خوبی این موضوع را در یکی از سروده‌هایشان، به نام سخن نو، بیان کرده است؛ آنجا که می‌گوید: «به التقاط، مکدّر صفای عمر مکن / که التقاط چو باد است و باد در گذر استکسی که گوهر یکدانۀ سخن دارد / ز گفتۀ دگران بی‌نیاز و بر حذر استبه عرش همت خود چون رسی فراتر شو / که عرش همت تو، فرش صاحب نظر است» باری، از همان اوان به آثار ایشان دلبستگی پیدا کردم و سعی در مطالعۀ آنها داشتم. برای همین وقتی مطلع شدم که قرار است به همت جمعی از دوستداران ایشان، بزرگداشتی برایشان برگزار شود، خود را موظف دیدم که در حد توان تحفه‌ای از باب قدرشناسی فراهم کنم؛ نیک می‌دانم که اگر این کار، از دین ما در قبال آموختن از حاصل عمر ایشان نکاهد، لااقل وسیله‌ای است که به آن استاد نادیده، نشان ‌دهد که فرزندان معنوی، قافله‌سالاران را از یاد نبرده‌اند و آنچه که در باب نقاب معاصرت گفته شده است ، حداقل در حق ایشان صدق نمی‌کند.