ارزیابی رضایت شغلی نیروی انسانی با استفاده از مدل تحلیلی پوشش داده ها(مطالعه ی موردی شهرداری ارومیه)

«رضایت شغلی» نشان دهنده حدّی است که افراد از شغل خود راضی هستند و آن را دوست می‌دارند. برخی افراد از کار خود لذت می‌برند و آن را به عنوان محور اصلی زندگی خود تلقی می نمایند و برخی از کار خود متنفرند و فقط به خاطر این که مجبورند، آن را انجام می‌دهند.رضایت شغلی عاملی برای افزایش کارایی و احساس رضایت فردی کارکنان است.در سایه رضایت شغلی، امنیت شغلی کارکنان تضمین می‌شود و تا میزان اطمینان 95% بر توانمندی کارکنان موثر است.با توجه به اینکه امروزه منابع انسانی و کارکنان، مهمترین و گاه کم یاب ترین منبع در اختیار هر سازمان و زاینده مزیت رقابتی پایدار می باشد،در اختیار داشتن کارکنانی با عملکرد اثربخش از مهمترین عوامل موفقیت سازمان در دستیابی به اهداف خویش می باشد..مطالعات زیادی به منظور درک عوامل موثر بر رضایت شغلی نسبت به سایر متغیرهای سازمانی صورت گرفته است.ارزیابی نگرش کارکنان در این خصوص،به عنوان فعالیت عمومی و مشترک در سازمان‌هایی که مدیران به دنبال رفاه و بهزیستی جسمانی و روانی کارکنان خود می باشند،قلمداد گردیده است.در پژوهش حاضر با استفاده از تحلیل پوششی داده ها،کارایی کارمندان در نمونه مورد بررسی که کارکنان شهرداری ارومیه بودند،مورد بررسی قرار گرفت که در این میان 18 کارمند کارا شدند.در مرحله بعد به تحلیل حساسیت پرداخته شد به این معنی که در صورتی که هر کدام ازمتغیرها از مدل حذف شود کارایی کارمندان چه تغییری خواهد داشت و در مرحله آخر مدل با سه تا از متغیرهایی که بیشترین اثر را بر کارایی داشتند مورد بررسی قرار گرفت و در این حالت 12تا از کارمندان کارا شدند.در واقع این 12کارمند در هر دو مدل کارای کامل بودند. در آخر به وسیله مدل اندرسون پترسون این کارمندان کارا رتبه بندی شدند،که کارمند 1در میان کارمندان کارا، بهترین شرایط کارایی را داشته و این کارمند دارای بیشترین رضایت شغلی بود.