مبانی شایسته سالاری و شاخصهای مدیریت در حکومت علوی

شایسته سالاری به معنایی رعایت تناسب مهارت و تخصص شاغل متعهد با شغلش، در همه امور از جمله بخش مدیریتی جامعه از زیر ساختهای تحقق عدالت است و حُسن عقلی دارد چنانکه خلاف آن یعنی قرار دادن افراد غیر متخصص در جای افراد متخصص متعهد، تضییع حقوق شغل و شاغل است و تضییع حق مصداق ظلم و دارای قبح عقلی است. نظام شایسته‌سالار، نظامی است که از یکسو شرایط و نیازمندی ها منصب و مقام را شناسایی کند و از سوی دیگر دیانت، مهارت و تعهد افراد را بررسی نماید و در نتیجه هر شایسته را بدون تاثّر از حبّ و بغض شخصی و جناحی، در جایگاه شایسته اش، قرار دهد به طوری که هر شخص منصف وآگاه به ویژگی های منصب و منصوب را قانع سازد . شایسته ‌سالاری علاوه بر مبنای عقلی دلیل نقلی نیز دارد، بر اساس آیات قرآن، فرشته های معترض بر خلافت حضرت آدم(ع) وقتی که از آگاهی او بر اسماء و خواص اشیاء مطلع شدند و فهمیدند که گزینش او بر اساس شایستگی بوده است، ساکت شدند و از این توهم که او تنها به خاطر نژادش به این مقام برگزیده شده است، خداوند را تنزیه کردند و بر اساس فرمایش رسول گرامی اسلام 'هرکس بدون مهارت بر کاری اقدام کند ضررش بیش از نفعش می باشد' . در این نوشتار سعی بر این است که ادله و مبانی شایسته سالاری و شاخصهای مدیران شایسته به صورت تحلیلی بررسی شود تا بیش از پیش مورد توجه قرار گیرد