تیپ شناسی اتوریته امام علی ع در مدیریت و فرماندهی

اتوریته یا اقتدار مشروع یعنی قدرتی که مشروعیت آن براساس سنت یا قانون پذیرفته شده است و به اعتقاد جامعه شناس آلمانی ماکس وبر نیرویی که از سنت، قانون عقل و یا جاذبه و فره شخصی ناشی می شود. اقناعی که قدرت و اقتدار برای پذیرندگان آن دارد و سبب اطاعت ایشان از فرد مقتدر می شود می‌تواند آثار مثبت یا منفی را به همراه داشته باشد و این آثار به دیدگاه فرد مقتدر درباره اقتدار و کاربرد آن بستگی دارد. در دیدگاه اسلام منشا تمامی قدرت‌ها خداوند است و انتشار اقتدار در اسلام از راس به ذیل است؛ یعنی پیامبر (ص) و جانشینان او حق اعمال قدرت را از جانب خداوند دارا هستند. به اعتقاد وبر نوع سوم اقتدار یعنی اقتدار کاریزما یا فرهمند قابل انتقال از شخص کاریزما به جانشینی است که او خود انتخاب می‌کند. پژوهش حاضر با هدف شناخت تیپ اتوریه امام علی (ع) در مدیریت و فرماندهی با دقت در زندگی و سیره علوی و تیپ‌شناسی وبر از اتوریته سعی دارد به بررسی مفهوم و انواع اتوریته، ویژگی رهبر فرهمند، اقتدار در اسلام و اندیشه شیعه، اقتدار و کاربرد آن در اندیشه امام علی (ع)، بایسته های فرماندهی و مدیریت مقتدر در سیره علوی بپردازد . دستاورد حاصل از این پژوهش که با روش تحلیلی و با مراجعه به اسناد و کتب صورت گرفته این است که اقتدار کاریزما از پیامبر (ص) به خاندان رسالت و در مرحله نخست به امام علی (ع) منتقل شده و بر اساس سیره علوی، ایشان تمام ویژگی های یک رهبر فرهمند را نیز دارا هستند؛ و از طرفی ایشان به دلیل انتصاب از جانب خداوند و خواست مردم، واجد اقتدار قانونی عقلانی نیز بوده اند.