ابزارهای محارست از قدرت سیاسی در حاکمیت علوی و اموی

یکی از مولفه‌های اصلی در ساختار حکومتداری مساله قدرت سیاسی و چگونگی محارست از آن می‌باشد. .ضرورت محارست از قدرت، یکى دیگر از اصلى‏ترین عناصرى است که در باب قدرت سیاسى مطرح می‌گردد و با تامل در انواع حکومت‌ها و پیشینه‌ی آنان می‌توان دریافت که کدامیک از ابزارها به حفظ کرامت انسانی نزدیک‌تر است. اما در اینکه با چه نوع ابزارهایی می‌توان برای حراست از این قدرت بهره جست مورد بحث می‌باشد. در حکومت حضرت امیرالمومنین علی(ع) بعنوان یک الگو، محارست از ابزار قدرت سیاسی دائر مدار بر رضایت و اجرای فرامین پروردگار بوده و رضایت بندگان او ملاک قرار می‌گیرد اما ابزارهای محارست از قدرت سیاسی امویان بر اساس تطمیع و فریبکاری و مال اندوزی شکل می‌گیرد که به مدد کارگزارانی اوباش و نیرنگباز به دست گرفته و محارست می‌کردند .بستر سازی امیرالمومنین(ع) برای حراست از قدرت مبتنی بر عدالت گستری در سطح جامعه، صداقت و احقاق حق و در پرتو رضایت و مقبولیت مردم به جهت کارگزاران با همت در حاکمیت و سپاه کارآزموده و توانمند و با گشودن راه انتقاد و آزاداندیشی به جهانیان راه صواب و ابزار صحیح را بعنوان یک الگو نشان می‌دهد و در برابر آن حاکمیت امویان با استفاده از ابزارهای نامشروع و خلاف کرامت انسانی و با فریبکاری و بهره گیری از جهل مردم و روحانیون درباری و همچنین استفاده از کارگزاران اوباش و نیرنگ باز که بیشتر آنان از نزدیکان معاویه و آل ابوسفیان بوده اند موجب گردید مردم را به ورطه جهل فرو برده و فرهیختگانی که میخواستند روشنگری کنند با استفاده از تهدید و زندان و گاهی با رسانه مسموم آنان را کنار زده و حذف نموده تا بتوانند بر تسلط و دیکتاتوری خود ادامه دهند. در این پژوهش به روش توصیفی-تحلیلی سعی در بررسی و مقایسه ابزارهای محارست از قدرت سیاسی در حکومت علوی و اموی خواهیم داشت.