بررسی توسعه پایدار روستاهای ساحلی مکران از طریق قابلیت های اکوتوریسمی و ژئوتوریسمی

سواحل مکران در جنوب کشور یکی از باارزش‌ترین منابع طبیعی است اما قابلیت‌های این منطقه از دیدگاه توسعه روستاهای ساحلی بر اساس قابلیت‌های اکوتوریسمی و ژئوتوریسمی شناخته‌شده نیست. در پژوهش حاضر روستاهای ساحلی مکران واقع در استان هرمزگان به دلیل داشتن جاذبه های طبیعی متنوع و بکر از نظر توسعه گردشگری ارزیابی شده است. موقعیت سایت های مستعد برای گردشگری در روستاهای مورد مطالعه و پراکندگی مکانی آن ها از طریق پیمایش میدانی و با استفاده ازgps مشخص شده اند. بدین ترتیب یک شناسنامه کامل از قابلیت‌های اکوتوریسمی و ژئوتوریسمی روستاهای محدوده تهیه شد و در مرحله بعد هر روستای محدوده مورد مطالعه به به عنوان یک سایت در نظر گرفته شد و با استفاده از مدل زروس اقدام به ارزیابی قابلیت گردشگری روستاها شد. هر کدام از سایتها ارزشگذاری، سپس مجموع ارزشها با هم ترکیب و ارزش نهایی هرسایت بدست آمده است. نتایج مدل زروس نشان داد که از بین روستاهای مورد ارزیابی روستای گناری به دلیل وجود تالاب حفاظت شده آذینی بیشترین امتیاز ودر رتبه بعدی روستای گتان به دلیل وجود بزرگترین گلفشان استان جهت توسعه مناسب تشخیص داده شده اند.